วันศุกร์ที่ 24 ธันวาคม พ.ศ. 2553
ประโยชน์ของรังนก
ปัจจุบันนี้อาหารเสริมกลายเป็นที่รู้จักกันอย่างแพร่หลาย ในหมู่คนรักสุขภาพ เนื่องจากสภาพแวดล้อมที่เลวร้าย ทั้งฝุ่นควันในอากาศ หรือสารพิษที่ปนเปื้อนในอาหารและน้ำดื่ม อีกทั้งสภาวะเศรษฐกิจอันแสนย่ำแย่ ที่ทำให้ปัญหาเรื่องงาน กลายเป็นปัญหาหนักอก จนแทบไม่มีเวลาคิดถึงเรื่องอื่น ทำให้หลายคนไม่มีเวลาดูแลสุขภาพการกินอย่างเพียงพอ อาหารเสริมจึงเป็นทางออกที่สะดวก และมีประโยชน์ สำหรับผู้ห่วงใยสุขภาพได้อย่างดี นอกเหนือจากอาหารเสริมชนิดต่าง ๆ มีวางจำหน่ายอย่างแพร่หลายในปัจจุบัน ไม่ว่าจะเป็นน้ำมันปลา ซุปไก่สกัด อิฟนิ่งพริมโรสออยล์ กระเทียมอัดเม็ด วิตามินชนิดเม็ด แครอทสกัด ฯลฯ แล้ว "รังนกนางแอ่น" ยังเป็นอีกหนึ่งในผลิตภัณฑ์อาหารเสริม ที่กำลังได้รับความนิยม เพราะช่วยบำรุงกำลังให้ร่างกายสดชื่น แข็งแรง แก้อาการอ่อนเพลีย แก้ไอ ขับเสมหะ ไอเป็นเลือด และยังค้นพบอีกว่า ในคนที่สูบบุหรี่จัด การรับประทานรังนกนางแอ่นเป็นประจำทุกเช้า จะช่วยให้ร่างกายกระปรี้กระเปร่า ลดอาการไอและช่วยฟอกปอด ได้อีกด้วย อีกทั้งมีการตรวจสอบสารประกอบในรังนกนางแอ่น ของMr.Biddle และ Mr.Belyavin พบว่า รังนกนางแอ่น สามารถยับยั้งการเกิดเชื้อไวรัสไข้หวัด ไข้หวัดใหญ่ได้อย่างมีประสิทธิภาพ และยับยั้งการเกิดโรคมะเร็ง รวมถึงช่วยให้ผู้ป่วยโรคเอดส์ที่ผ่านการรักษา โดยใช้รังสีฟื้นตัวได้เร็วขึ้น นอกจากนั้นสาร Epidermal Growth Factor ในรังนกนางแอ่น ยังมีคุณค่าต่อระบบเลือดช่วยบำรุงผิวพรรณให้อ่อนกว่าวัย ชะลอความแก่ (Antiaging) และทำให้อายุยืนอีกด้วย จากการที่รังนกนางแอ่นได้รับการยอมรับว่า เป็นอาหารเสริมที่มีคุณค่าต่อร่างกายมาก แต่เนื่องจากมีราคาสูง จึงมีการระบาดของ "รังนกปลอม" ออกสู่ท้องตลาดทั่วไป ในราคาเพียงถุงละ 20-30 บาท อีกทั้งรูปลักษณ์ภายนอกของรังนกแท้และรังปลอม คล้ายคลึงกันมาก จนไม่สามารถแยกได้ด้วยการมอง หลายคนจึงเข้าใจว่า ให้ประโยชน์ใกล้เคียงกับรังนกแท้ แต่ที่จริงแล้วสองชนิดนี้ให้คุณค่าที่แตกต่างกันมาก รังนกปลอมส่วนใหญ่จะผลิตจากสาร "กัม" (gum) ชนิด "คารายากัม" มีลักษณะเหนียวหนืดคล้ายวุ้น เมื่อนำไปต้มจะมีรูปลักษณ์คล้ายรังนกแท้มาก เพียงแต่ไม่มีกลิ่นคาวตามธรรมชาติเหมือนรังนกแท้เท่านั้นเอง สารกัมจะให้สารอาหารประเภทคาร์โบไฮเดรต ชนิดที่ร่างกายไม่สามารถดูดซึมได้ ซึ่งแตกต่างจากรังนกแท้อย่างสิ้นเชิง เพราะใน 100 กรัมของรังนกแท้จะให้โปรตีนสูงถึง 54% คาร์โบไฮเดรต 23.3% น้ำ 16.2% และไขมันอีก 0.3% จึงถือได้ว่าเป็นอาหารชั้นสูงเทียบเท่ากับโสม ปลิงทะเล เขากวางอ่อน หรือหูฉลามเลยทีเดียว ดังนั้น การจ่ายแพงกว่าเพื่อสิ่งที่ดีกว่า ดูจะเป็นเรื่องที่สมเหตุสมผลมิใช่หรือ แต่อย่างที่กล่าวมาแล้วว่า การจะแยกรังนกแท้กับรังนกปลอมด้วยตาเปล่าเป็นเรื่องยากมาก จึงอาจมีผู้จำหน่ายบางรายวางขายรังนกปลอม ดังนั้นควรเลือกซื้อจากผู้ผลิตหรือจำหน่ายที่เชื่อถือได้ มีหลักแหล่งที่แน่นอนซึ่งหากเป็นผลิตภัณฑ์ที่บรรจุในภาชนะที่ปิดผนึกเรียบร้อย พร้อมจำหน่ายให้ลูกค้าในทันทีนั้น ต้องดูที่ฉลากแสดงรายละเอียดของผลิตภัณฑ์ เป็นภาษาไทย เช่น ชื่ออาหาร ชื่อและที่ตั้งของผู้ผลิต และที่สำคัญคือ มีเครื่องหมาย อย. ซึ่งแสดงว่า สินค้านั้นได้รับการอนุมัติจากองค์การอาหารและยาว่า เป็นสินค้าที่ปลอดภัยต่อผู้บริโภคอย่างแน่นอน
วันพฤหัสบดีที่ 16 ธันวาคม พ.ศ. 2553
คุณค่าประโยชน์ของกล้วย
กล้วยอุดมด้วยน้ำตาลธรรมชาติ 3 ชนิด คือ ซูโครส ฟรุคโทส และ กลูโคส รวมกับเส้นใยและกากอาหาร กล้วยจะช่วยเสริมเพิ่มพลังงานให้กับร่างกายทันทีทันใด จากงานวิจัยพบว่ากินกล้วยแค่ 2 ผล ก็สามารถเพิ่มพลังงานให้อย่างเพียงพอ กับการออกกำลังกายอย่างเต็มที่ได้นานถึง 90 นาที
ประโยชน์ของกล้วยไม่ใช่เพียงแค่เพิ่มพลังงานเท่านั้น ยังช่วยเอาชนะ และป้องกันโรคต่างๆ ที่จะเกิดกับร่างกายได้อีกหลายโรคเลยค่ะ ส่วนจะช่วยป้องกันโรคใดได้บ้างนั้นราไปหาข้อมูลมาให้แล้ว ดังนี้
1. โรคโลหิตจาง ในกล้วยมีธาตุเหล็กสูงจะเป็นตัวช่วยกระตุ้นการผลิตฮีโมโกลบินในเลือด และจะช่วยในกรณีที่มีสภาวะขาดกำลัง หรือภาวะโลหิตจาง
2. โรคความดันโลหิตสูง มีธาตุโปรแตสเซียมสูงสุด แต่มีปริมาณเกลือต่ำ ทำให้เป็นอาหารที่สมบูรณ์แบบที่สุดที่จะช่วยความดันโลหิตมาก อย.ของอเมริกา ยินยอมให้อุตสาหกรรมการปลูกกล้วยสามารถ โฆษณาได้ว่า กล้วยเป็นผลไม้พิเศษช่วยลดอันตรายอันเกิดจากเรื่องความดันโลหิตหรือโรคเส้นเลือดฝอยแตก
3. กำลังสมอง มีงานวิจัยในกลุ่มนักเรียน 200 คน โรงเรียน Twickenham พบว่ากินกล้วยมื้ออาหารเช้า ตอนพัก และมื้ออาหารกลางวันทุกวัน เพื่อช่วยส่งเสริมกำลังของสมองในพวกเขา ได้รับผลดีจากการสอบตลอดปี ด้วยการจากงานวิจัยแสดงให้เห็นว่าปริมาณโปรแตสเซียมที่มีอยู่เต็มเปี่ยมในกล้วยสามารถให้นักเรียนมีการตื่นตัวในการเรียนมากขึ้น
4. โรคท้องผูก ปริมาณเส้นใยและกากอาหารที่มีอยู่ในกล้วยช่วยให้การขับถ่ายเป็นปกติ และยังช่วยแก้ปัญหาโรคท้องผูกโดยไม่ต้องกินยาถ่ายเลย
5. โรคความซึมเศร้า จากการสำรวจ ในจำนวนผู้ที่มีความทุกข์เกิดจากความซึมเศร้าหลายคนจะมี ความรู้สึกที่ดีขึ้นมากหลังการกินกล้วย เพราะมีโปรตีนชนิดที่เรียกว่า Try Potophan เมื่อสารนี้เข้าไปในร่างกายจะ ถูกเปลี่ยนเป็น Rerotonin เป็นที่รู้จักกันดีว่าเป็นตัวผ่อนคลายปรับปรุงอารมณ์ให้ดีขึ้นได้ คือทำให้เรารู้สึกมีความสุขเพิ่มขึ้นนั่นเอง
6. อาการเมาค้าง วิธีที่เร็วที่สุดที่จะแก้อาการเมาค้าง คือ การดื่มกล้วยปั่นกับนมและน้ำผึ้ง กล้วยจะทำให้ กระเพาะของเราสงบลง ส่วนน้ำผึ้งจะเป็นตัวช่วยหนุนเสริมปริมาณน้ำตาลในเส้นเลือดที่หมดไปในขณะที่นมก็ช่วย ปรับระดับของเหลวในร่างกายของเรา
7. อาการเสียดท้อง กล้วยมีสารลดกรดตามธรรมชาติที่มีผลต่อร่างกายของเรา ถ้าปัญหาเกี่ยวกับอาการเสียด ท้อง ลองกินกล้วยสักผล คุณจะรู้สึกผ่อนคลายจากอาการเสียดท้องได้
8. ความรู้สึกไม่สบายในตอนเช้า การกินกล้วยเป็นอาหารว่างระหว่างมื้ออาหาร จะรักษาระดับน้ำตาลในเส้นเลือดให้คงที่ เพื่อหลีกเลี่ยงความรู้สึกไม่สบายในตอนเช้า
9. ยุงกัด ก่อนใช้ครีมทาแก้ยุงกัด ลองใช้ด้านในของเปลือกกล้วยทาบริเวณที่ถูกยุงกัด มีหลายคนพบอย่างมหัศจรรย์ว่า เปลือกกล้วยสามารถแก้เม็ดผื่นคันที่เกิดจากยุงกัดได้
10. ระบบประสาท วิธีควบคุมปริมาณน้ำตาลในเส้นเลือด ด้วยการกินอาหารว่างที่มีปริมาณคาร์โบไฮเดรตสูงอย่างทุก 2 ชั่วโมง เพื่อรักษาปริมาณน้ำตาลให้คงที่ตลอดเวลา การกินกล้วยที่มีวิตามินบี 6 ซึ่งประกอบด้วยสารควบคุมระดับกลูโคสที่สามารถมีผลต่ออารมณ์ ช่วยทำให้ระบบประสาทสงบลงได้
11. โรคลำไส้เป็นแผล กล้วยเป็นอาหารที่แพทย์ใช้ควบคุม เพื่อต้านทานการเกิดโรคลำไส้เป็นแผล เพราะเนื้อของกล้วยมีความอ่อนนิ่มพอดี เป็นผลไม้ชนิดเดียวที่ทานได้ง่ายๆ ไม่ยุ่งยากสำหรับผู้ที่มีปัญหาเรื่องโรคลำไส้เรื้อรัง และกล้วยยังมีสภาพเป็นกลางไม่เป็นกรด ทำให้ลดการระคายเคือง และยังไปเคลือบผนังลำไส้และกระเพาะอาหารด้วย
12. การควบคุมอุณหภูมิของร่างกาย ในวัฒนธรรมของหลายแห่งเห็นว่ากล้วย คือผลไม้ที่สามารถทำให้ อุณหภูมิเย็นลงได้ทั้งทางร่างกายและจิตใจ โดยเฉพาะอุณหภูมิของอารมณ์ของคนที่เป็นแม่ที่ชอบคาดหวัง ตัวอย่างในประเทศไทย จะให้ผู้หญิงที่กำลังตั้งครรภ์รับประทานกล้วยทุกวันเพื่อให้แน่ใจว่า ทารกที่เกิดมา จะมีอุณหภูมิเย็น
13. ความสับสนของอารมณ์เป็นครั้งคราว กล้วยสามารถช่วยในเรื่องของอารมณ์และความสับสนได้ เพราะในกล้วยมีสารตามธรรมชาติ Try Potophan ทำให้อารมณ์ดี
14. การสูบบุหรี่ กล้วยสามารถช่วยคนที่กำลังพยายามเลิกสูบบุหรี่ เนื่องจากในกล้วยมีปริมาณของวิตามินซี เอ บี6 และบี 12 ที่สูงมาก และยังมีโปรแตสเซียมกับแมกนีเซียม ที่ช่วยทำให้ร่างกายฟื้นคืนตัวได้เร็วอันเป็นผล จากการลดเลิกนิโคตินนั่นเอง
15. ความเครียด โปรแตสเซียมเป็นสารอาหารสำคัญ ที่ช่วยให้การเต้นของหัวใจเป็นปกติ การส่งออกซิเจน ไปยังสมอง และปรับระดับน้ำในร่างกาย เวลาเกิดอารมณ์เครียด อัตรา metabolic ในร่างกายของเราจะขึ้นสูง และทำให้ระดับโปรแตสเซียมในร่างกายของเราลดลง แต่โปรแตสเซียมที่มีอยู่สูงมากในกล้วยจะช่วยให้เกิด ความสมดุล
16. เส้นเลือดฝอยแตก จากการวิจัยที่ลงในวารสาร "The New England Journal of Medicine" การกินกล้วยเป็นประจำสามารถลดอันตรายที่เกิดกับเส้นโลหิตแตกได้ถึง 40%
17. โรคหูด การรักษาหูดด้วยวิธีทางเลือกแบบธรรมชาติ โดยการใช้เปลือกของกล้วยวางปิดลงไปบนหูด แล้วใช้แผ่นปิดแผลหรือเทปติดไว้ให้ด้านสีเหลืองของเปลือกกล้วยออกด้านนอก ก็จะสามารถรักษาโรคหูดให้หายได้
ประโยชน์ของกล้วยไม่ใช่เพียงแค่เพิ่มพลังงานเท่านั้น ยังช่วยเอาชนะ และป้องกันโรคต่างๆ ที่จะเกิดกับร่างกายได้อีกหลายโรคเลยค่ะ ส่วนจะช่วยป้องกันโรคใดได้บ้างนั้นราไปหาข้อมูลมาให้แล้ว ดังนี้
1. โรคโลหิตจาง ในกล้วยมีธาตุเหล็กสูงจะเป็นตัวช่วยกระตุ้นการผลิตฮีโมโกลบินในเลือด และจะช่วยในกรณีที่มีสภาวะขาดกำลัง หรือภาวะโลหิตจาง
2. โรคความดันโลหิตสูง มีธาตุโปรแตสเซียมสูงสุด แต่มีปริมาณเกลือต่ำ ทำให้เป็นอาหารที่สมบูรณ์แบบที่สุดที่จะช่วยความดันโลหิตมาก อย.ของอเมริกา ยินยอมให้อุตสาหกรรมการปลูกกล้วยสามารถ โฆษณาได้ว่า กล้วยเป็นผลไม้พิเศษช่วยลดอันตรายอันเกิดจากเรื่องความดันโลหิตหรือโรคเส้นเลือดฝอยแตก
3. กำลังสมอง มีงานวิจัยในกลุ่มนักเรียน 200 คน โรงเรียน Twickenham พบว่ากินกล้วยมื้ออาหารเช้า ตอนพัก และมื้ออาหารกลางวันทุกวัน เพื่อช่วยส่งเสริมกำลังของสมองในพวกเขา ได้รับผลดีจากการสอบตลอดปี ด้วยการจากงานวิจัยแสดงให้เห็นว่าปริมาณโปรแตสเซียมที่มีอยู่เต็มเปี่ยมในกล้วยสามารถให้นักเรียนมีการตื่นตัวในการเรียนมากขึ้น
4. โรคท้องผูก ปริมาณเส้นใยและกากอาหารที่มีอยู่ในกล้วยช่วยให้การขับถ่ายเป็นปกติ และยังช่วยแก้ปัญหาโรคท้องผูกโดยไม่ต้องกินยาถ่ายเลย
5. โรคความซึมเศร้า จากการสำรวจ ในจำนวนผู้ที่มีความทุกข์เกิดจากความซึมเศร้าหลายคนจะมี ความรู้สึกที่ดีขึ้นมากหลังการกินกล้วย เพราะมีโปรตีนชนิดที่เรียกว่า Try Potophan เมื่อสารนี้เข้าไปในร่างกายจะ ถูกเปลี่ยนเป็น Rerotonin เป็นที่รู้จักกันดีว่าเป็นตัวผ่อนคลายปรับปรุงอารมณ์ให้ดีขึ้นได้ คือทำให้เรารู้สึกมีความสุขเพิ่มขึ้นนั่นเอง
6. อาการเมาค้าง วิธีที่เร็วที่สุดที่จะแก้อาการเมาค้าง คือ การดื่มกล้วยปั่นกับนมและน้ำผึ้ง กล้วยจะทำให้ กระเพาะของเราสงบลง ส่วนน้ำผึ้งจะเป็นตัวช่วยหนุนเสริมปริมาณน้ำตาลในเส้นเลือดที่หมดไปในขณะที่นมก็ช่วย ปรับระดับของเหลวในร่างกายของเรา
7. อาการเสียดท้อง กล้วยมีสารลดกรดตามธรรมชาติที่มีผลต่อร่างกายของเรา ถ้าปัญหาเกี่ยวกับอาการเสียด ท้อง ลองกินกล้วยสักผล คุณจะรู้สึกผ่อนคลายจากอาการเสียดท้องได้
8. ความรู้สึกไม่สบายในตอนเช้า การกินกล้วยเป็นอาหารว่างระหว่างมื้ออาหาร จะรักษาระดับน้ำตาลในเส้นเลือดให้คงที่ เพื่อหลีกเลี่ยงความรู้สึกไม่สบายในตอนเช้า
9. ยุงกัด ก่อนใช้ครีมทาแก้ยุงกัด ลองใช้ด้านในของเปลือกกล้วยทาบริเวณที่ถูกยุงกัด มีหลายคนพบอย่างมหัศจรรย์ว่า เปลือกกล้วยสามารถแก้เม็ดผื่นคันที่เกิดจากยุงกัดได้
10. ระบบประสาท วิธีควบคุมปริมาณน้ำตาลในเส้นเลือด ด้วยการกินอาหารว่างที่มีปริมาณคาร์โบไฮเดรตสูงอย่างทุก 2 ชั่วโมง เพื่อรักษาปริมาณน้ำตาลให้คงที่ตลอดเวลา การกินกล้วยที่มีวิตามินบี 6 ซึ่งประกอบด้วยสารควบคุมระดับกลูโคสที่สามารถมีผลต่ออารมณ์ ช่วยทำให้ระบบประสาทสงบลงได้
11. โรคลำไส้เป็นแผล กล้วยเป็นอาหารที่แพทย์ใช้ควบคุม เพื่อต้านทานการเกิดโรคลำไส้เป็นแผล เพราะเนื้อของกล้วยมีความอ่อนนิ่มพอดี เป็นผลไม้ชนิดเดียวที่ทานได้ง่ายๆ ไม่ยุ่งยากสำหรับผู้ที่มีปัญหาเรื่องโรคลำไส้เรื้อรัง และกล้วยยังมีสภาพเป็นกลางไม่เป็นกรด ทำให้ลดการระคายเคือง และยังไปเคลือบผนังลำไส้และกระเพาะอาหารด้วย
12. การควบคุมอุณหภูมิของร่างกาย ในวัฒนธรรมของหลายแห่งเห็นว่ากล้วย คือผลไม้ที่สามารถทำให้ อุณหภูมิเย็นลงได้ทั้งทางร่างกายและจิตใจ โดยเฉพาะอุณหภูมิของอารมณ์ของคนที่เป็นแม่ที่ชอบคาดหวัง ตัวอย่างในประเทศไทย จะให้ผู้หญิงที่กำลังตั้งครรภ์รับประทานกล้วยทุกวันเพื่อให้แน่ใจว่า ทารกที่เกิดมา จะมีอุณหภูมิเย็น
13. ความสับสนของอารมณ์เป็นครั้งคราว กล้วยสามารถช่วยในเรื่องของอารมณ์และความสับสนได้ เพราะในกล้วยมีสารตามธรรมชาติ Try Potophan ทำให้อารมณ์ดี
14. การสูบบุหรี่ กล้วยสามารถช่วยคนที่กำลังพยายามเลิกสูบบุหรี่ เนื่องจากในกล้วยมีปริมาณของวิตามินซี เอ บี6 และบี 12 ที่สูงมาก และยังมีโปรแตสเซียมกับแมกนีเซียม ที่ช่วยทำให้ร่างกายฟื้นคืนตัวได้เร็วอันเป็นผล จากการลดเลิกนิโคตินนั่นเอง
15. ความเครียด โปรแตสเซียมเป็นสารอาหารสำคัญ ที่ช่วยให้การเต้นของหัวใจเป็นปกติ การส่งออกซิเจน ไปยังสมอง และปรับระดับน้ำในร่างกาย เวลาเกิดอารมณ์เครียด อัตรา metabolic ในร่างกายของเราจะขึ้นสูง และทำให้ระดับโปรแตสเซียมในร่างกายของเราลดลง แต่โปรแตสเซียมที่มีอยู่สูงมากในกล้วยจะช่วยให้เกิด ความสมดุล
16. เส้นเลือดฝอยแตก จากการวิจัยที่ลงในวารสาร "The New England Journal of Medicine" การกินกล้วยเป็นประจำสามารถลดอันตรายที่เกิดกับเส้นโลหิตแตกได้ถึง 40%
17. โรคหูด การรักษาหูดด้วยวิธีทางเลือกแบบธรรมชาติ โดยการใช้เปลือกของกล้วยวางปิดลงไปบนหูด แล้วใช้แผ่นปิดแผลหรือเทปติดไว้ให้ด้านสีเหลืองของเปลือกกล้วยออกด้านนอก ก็จะสามารถรักษาโรคหูดให้หายได้
วันพุธที่ 8 ธันวาคม พ.ศ. 2553
วันรัฐธรรมนูญ
วันที่ 10 ธันวาคม พ.ศ. 2475 พระบาทสมเด็จพระปกเกล้าเจ้าอยู่หัวรัชกาลที่ 7 ได้เสด็จออกประทับพระที่นั่งพุดตานกาญจนสิงหาสน์ ภายใต้นพปฎลมหาเศวตฉัตร ณ พระที่นั่ง อนันตสมาคม ซึ่งโปรดเกล้าให้จัดเป็นที่ประชุมรัฐสภาได้ทรงพระปรมาภิไธยในรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พระราชทานเป็นกฎหมายสูงสุดเพื่อเป็นหลักในการปกครองประเทศจึงได้ถือเป็นวันที่ระลึกสำคัญของชาติ เพื่อระลึกถึงวันที่พระบาทสมเด็จพระปกเกล้าเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ 7 พระราชทาน รัฐธรรมนูญ "ฉบับแรกอันเป็นฉบับถาวร" ให้แก่ปวงชนชาวไทย เมื่อวันที่ 10 ธันวาคม พ.ศ. 2475 ซึ่งมีพระราชดำรัสในวันพระราชทานรัฐธรรมนูญดังนี้ "ข้าพเจ้ามีความเต็มใจที่จะสละอำนาจอันเป็นของข้าพเจ้าอยู่แต่เดิมให้แก่ราษฎรโดยทั่วไป แต่ข้าเจ้าไม่ยินยอมยกอำนาจทั้งหลายของข้าพเจ้าให้แก่ผู้ใด คณะใด โดยเฉพาะเพื่อใช้อำนาจนั้นโดยสิทธิขาด และโดยไม่ฟังเสียงอันแท้จริงของประชาราษฎร" ส่งผลให้เกิดการเปลี่ยนแปลงการปกครอง จากระบอบสมบูรณาญาสิทธิราชย์ มาเป็นประชาธิปไตย โดยผู้ที่เปลี่ยนแปลงการปกครองในครั้งนั้นคือ คณะราษฎร์
รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย มีทั้งหมด 16 ฉบับ ได้แก่
ฉบับที่ 1 ธรรมนูญการปกครองแผ่นดินสยาม พุทธศักราช 2475
ฉบับที่ 2 รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรสยาม พุทธศักราช 2475
ฉบับที่ 3 รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2489
ฉบับที่ 4 รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2490 (ฉบับชั่วคราว)
ฉบับที่ 5 รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2492
ฉบับที่ 6 รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2495
ฉบับที่ 7 รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2502
ฉบับที่ 8 รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2511
ฉบับที่ 9 รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2515
ฉบับที่ 10 รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2517
ฉบับที่ 11 รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2519
ฉบับที่ 12 รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2520
ฉบับที่ 13 รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2521 (แก้ไขเพิ่มเติม พุทธศักราช 2528)
ฉบับที่ 14 รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2534
ฉบับที่ 15 รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2534
ฉบับที่ 16 รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2540 ประกาศและบังคับใช้เมื่อวันที่ 11 ตุลาคม พ.ศ. 2540 ถือได้ว่ารัฐธรรมนูญฉบับนี้เป็นรัฐธรรมนูญฉบับแรกที่ประชาชนมีส่วนร่วมในการร่างมากที่สุด
รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย มีทั้งหมด 16 ฉบับ ได้แก่
ฉบับที่ 1 ธรรมนูญการปกครองแผ่นดินสยาม พุทธศักราช 2475
ฉบับที่ 2 รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรสยาม พุทธศักราช 2475
ฉบับที่ 3 รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2489
ฉบับที่ 4 รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2490 (ฉบับชั่วคราว)
ฉบับที่ 5 รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2492
ฉบับที่ 6 รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2495
ฉบับที่ 7 รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2502
ฉบับที่ 8 รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2511
ฉบับที่ 9 รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2515
ฉบับที่ 10 รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2517
ฉบับที่ 11 รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2519
ฉบับที่ 12 รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2520
ฉบับที่ 13 รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2521 (แก้ไขเพิ่มเติม พุทธศักราช 2528)
ฉบับที่ 14 รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2534
ฉบับที่ 15 รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2534
ฉบับที่ 16 รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2540 ประกาศและบังคับใช้เมื่อวันที่ 11 ตุลาคม พ.ศ. 2540 ถือได้ว่ารัฐธรรมนูญฉบับนี้เป็นรัฐธรรมนูญฉบับแรกที่ประชาชนมีส่วนร่วมในการร่างมากที่สุด
วันพุธที่ 1 ธันวาคม พ.ศ. 2553
ประตูชัยฝรั่งเศส
ประตูชัยฝรั่งเศส (ฝรั่งเศส: Arc de triomphe de l'Étoile) เป็นอนุสรณ์สถานที่สำคัญในกรุงปารีส ประเทศฝรั่งเศส ตั้งอยู่กลางจัตุรัสชาร์ลส์ เดอ โกลล์ (Place Charles de Gaulle) หรือเป็นที่รู้จักกันในนาม จัตุรัสแห่งดวงดาว (Place de l'Étoile) อยู่ทางทิศตะวันตกของชองป์-เซลิเซ่ส์ ประตูชัยแห่งนี้สร้างขึ้นเพื่อเป็นการสดุดีวีรชนทหารกล้าที่ได้ร่วมรบเพื่อประเทศฝรั่งเศส โดยเฉพาะอย่างยิ่งในสงครามนโปเลียน และในปัจจุบันยังเป็นสุสานของทหารนิรนามอีกด้วย
ประตูชัยนี้เป็นส่วนหนึ่งของ "แนวเส้นตรงทางประวัติศาสตร์" (L'Axe historique) ซึ่งเป็นถนนเส้นตรงจากสวนพิพิธภัณฑ์ลูฟร์ไปยังชานเมืองปารีส ประตูชัยแห่งนี้ออกแบบโดยฌอง ชาลแกร็งในปี พ.ศ. 2349 โดยมียุวชนเปลือยชาวฝรั่งเศสกำลังต่อสู้กับทหารเยอรมัน เต็มไปด้วยเคราและใส่เกราะเป็นสัญลักษณ์เพื่อเป็นการปลุกใจ และเป็นอนุสรณ์สถานจนกระทั่งสงครามโลกครั้งที่ 1
ประตูชัยฝรั่งเศสมีความสูง 49.5 เมตร (165 ฟุต) กว้าง 45 เมตร (148 ฟุต) และลึก 22 เมตร (72 ฟุต) เป็นประตูชัยที่ใหญ่เป็นอันดับสองของโลกที่ปรากฏอยู่ในปัจจุบัน[1] แบบของประตูชัยฝรั่งเศสนี้ได้แนวความคิดมาจากประตูชัยไตตัส ประตูชัยฝรั่งเศสมีความใหญ่มาก เพราะหลังจากมีการสวนสนามในปรุงปารีสเมื่อปี พ.ศ. 2462 ชาร์ลส์ โกดฟรัว ได้ขับเครื่องบินนีอูปอร์ต (Nieuport) ผ่านกลางประตูชัยฝรั่งเศสเพื่อเป็นการสดุดีเหล่าทหารอากาศที่ได้เสียชีวิตในสงครามโลกครั้งที่ 1
ประตูชัยนี้เป็นส่วนหนึ่งของ "แนวเส้นตรงทางประวัติศาสตร์" (L'Axe historique) ซึ่งเป็นถนนเส้นตรงจากสวนพิพิธภัณฑ์ลูฟร์ไปยังชานเมืองปารีส ประตูชัยแห่งนี้ออกแบบโดยฌอง ชาลแกร็งในปี พ.ศ. 2349 โดยมียุวชนเปลือยชาวฝรั่งเศสกำลังต่อสู้กับทหารเยอรมัน เต็มไปด้วยเคราและใส่เกราะเป็นสัญลักษณ์เพื่อเป็นการปลุกใจ และเป็นอนุสรณ์สถานจนกระทั่งสงครามโลกครั้งที่ 1
ประตูชัยฝรั่งเศสมีความสูง 49.5 เมตร (165 ฟุต) กว้าง 45 เมตร (148 ฟุต) และลึก 22 เมตร (72 ฟุต) เป็นประตูชัยที่ใหญ่เป็นอันดับสองของโลกที่ปรากฏอยู่ในปัจจุบัน[1] แบบของประตูชัยฝรั่งเศสนี้ได้แนวความคิดมาจากประตูชัยไตตัส ประตูชัยฝรั่งเศสมีความใหญ่มาก เพราะหลังจากมีการสวนสนามในปรุงปารีสเมื่อปี พ.ศ. 2462 ชาร์ลส์ โกดฟรัว ได้ขับเครื่องบินนีอูปอร์ต (Nieuport) ผ่านกลางประตูชัยฝรั่งเศสเพื่อเป็นการสดุดีเหล่าทหารอากาศที่ได้เสียชีวิตในสงครามโลกครั้งที่ 1
วันอาทิตย์ที่ 28 พฤศจิกายน พ.ศ. 2553
Moulin Rouge
Moulin Rouge (French pronunciation: [mulɛ̃ ʁuʒ], Red Mill) is a cabaret built in 1889 by Joseph Oller, who also owned the Paris Olympia. Close to Montmartre in the Paris red-light district of Pigalle on Boulevard de Clichy in the 18th arrondissement, it is marked by the red windmill on its roof. The closest métro station is Blanche.
The Moulin Rouge is best known as the spiritual birthplace of the modern form of the can-can dance. Originally introduced as a seductive dance by the courtesans who operated from the site, the can-can dance revue evolved into a form of entertainment of its own and led to the introduction of cabarets across Europe. Today the Moulin Rouge is a tourist destination, offering musical dance entertainment for visitors from around the world. Much of the romance of turn-of-the-century France is still present in the club's decor.
The Moulin Rouge is best known as the spiritual birthplace of the modern form of the can-can dance. Originally introduced as a seductive dance by the courtesans who operated from the site, the can-can dance revue evolved into a form of entertainment of its own and led to the introduction of cabarets across Europe. Today the Moulin Rouge is a tourist destination, offering musical dance entertainment for visitors from around the world. Much of the romance of turn-of-the-century France is still present in the club's decor.
History
The venue was built in 1889 by Joseph Oller, who also owned the Paris Olympia. In the early days of the Moulin Rouge, courtesans first adapted the can-can, which had hitherto been known as a respectable, working-class party dance, to entertain the male clientele. The dance was usually performed individually, with courtesans moving in an energetic and provocative way in an attempt to seduce potential clients. It was common for them to lift their skirts and reveal their legs, underwear and occasionally the genitals,and as time progressed can-cans seen at the Moulin Rouge became increasingly vulgar and overtly erotic, causing much public outrage.
Later however, with the rising popularity of music hall entertainment in Europe, courtesans were no longer required at the Moulin Rouge and it became a legitimate nightclub. The modern can-can was born as dancers (many of them failed ballet dancers with exceptional skill) were introduced to entertain the guests. The can-can that we recognise today comes directly from this period and, as the vulgarity of the dance lessened, it became renowned for its athletic and acrobatic tricks.
The Moulin Rouge lost much of its former reputation as a 'high-class brothel' and it soon became fashionable for French society to visit and see the spectacular cabarets, which have included a can-can ever since. The dance is recognisable for the long skirts with heavily frilled undergarments that the dancers wear, high kicks, hops in a circle whilst holding the other leg in the air, splits, cartwheels and other acrobatic tricks, normally accompanied by squeals and shrieks. Whilst the dance became less crude, the choreography has always tended to be a little risqué and somewhat provocative.
The People's Almanac credited the origin of striptease as we know it to an act in 1890s Paris in which the performer gradually removes her clothing for the purposes of sexually arousing the audience, usually performed in nightclubs. The " teasing" involves the slowness of undressing, while the audience is eager to see more nudity. Delay tactics include additional clothes under clothes being removed, putting clothes or hands in front of just undressed body parts, etc. Emphasis is on the act of undressing, not on the state of being undressed: in some cases the performance is finished as soon as the undressing is finished.
At this time Parisian shows such as the Moulin Rouge and Folies Bergère pioneered semi-nude dancing and tableaux vivants. One landmark was the appearance at the Moulin Rouge in 1907 of an actress called Germaine Aymos who entered dressed only in three very small shells.
Andrey Bely wrote in his 1906 letter to Alexander Blok about the 'Tavern of Hell' at Moulin Rouge, where lackeys were dressed as devils:
Sometimes I would venture from my sepulchre to the jazz of night Paris, where having gathered the colours, I would think them over in front of the fire. I could be seen walking through a funeral corridor of my house and descending down a black spiral of steep stairs; rushing underground to Montmartre, all impatience to see the fiery rubies of the Moulin Rouge cross. I wandered thereabouts, then bought a ticket to watch frenzied delirium of feathers, vulgar painted lips, and eyelashes of black and blue.
Henri de Toulouse-Lautrec painted numerous posters and scenes of night life at the Moulin Rouge.
Naked feet, and thighs, and arms, and breasts were being flung on me from bloody-red foam of translucent clothes. The tuxedoed goatees and crooked noses in white vests and toppers would line the hall, with their hands posed on canes. Then I found myself in a pub, where the liqueurs were served on a coffin (not a table) by the nickering devil: "Drink it, you wretched!" Having drunk, I returned under the black sky split by the flaming vanes, which the radiant needles of my eyelashes cross-hatched. In front of my nose a stream of bowler hats and black veils was still pulsing, foamy with bluish green and warm orange of feathers worn by the night beauties: to me they were all one, as I had to narrow my eyes for insupportable radiance of electric lamps, whose hectic fires would be dancing beneath my nervous eyelids for many a night to come.
Digital 5.1 surround sound originated in 1987 at The Moulin Rouge, created by a French engineer Dominique Bertrand. To achieve this system, in 1985 a dedicated mixing console had to be designed in cooperation with Solid State Logic, based on their 5000 series, and dedicated speakers in cooperation with APG. The console included ABCDEF channels. Respectively: A left, B right, C centre, D left rear, E right rear, F bass. The engineer had already developed a similar 3.1 system in 1973, for use at the official International Summit of Francophone States, in Dakar, Senegal.
Notable performers at the Moulin Rouge have included Ella Fitzgerald, Liza Minnelli, La Toya Jackson, Elton John, La Goulue, Josephine Baker, Frank Sinatra, Yvette Guilbert, Jane Avril, Mistinguett, Le Pétomane, Édith Piaf and others
Later however, with the rising popularity of music hall entertainment in Europe, courtesans were no longer required at the Moulin Rouge and it became a legitimate nightclub. The modern can-can was born as dancers (many of them failed ballet dancers with exceptional skill) were introduced to entertain the guests. The can-can that we recognise today comes directly from this period and, as the vulgarity of the dance lessened, it became renowned for its athletic and acrobatic tricks.
The Moulin Rouge lost much of its former reputation as a 'high-class brothel' and it soon became fashionable for French society to visit and see the spectacular cabarets, which have included a can-can ever since. The dance is recognisable for the long skirts with heavily frilled undergarments that the dancers wear, high kicks, hops in a circle whilst holding the other leg in the air, splits, cartwheels and other acrobatic tricks, normally accompanied by squeals and shrieks. Whilst the dance became less crude, the choreography has always tended to be a little risqué and somewhat provocative.
The People's Almanac credited the origin of striptease as we know it to an act in 1890s Paris in which the performer gradually removes her clothing for the purposes of sexually arousing the audience, usually performed in nightclubs. The " teasing" involves the slowness of undressing, while the audience is eager to see more nudity. Delay tactics include additional clothes under clothes being removed, putting clothes or hands in front of just undressed body parts, etc. Emphasis is on the act of undressing, not on the state of being undressed: in some cases the performance is finished as soon as the undressing is finished.
At this time Parisian shows such as the Moulin Rouge and Folies Bergère pioneered semi-nude dancing and tableaux vivants. One landmark was the appearance at the Moulin Rouge in 1907 of an actress called Germaine Aymos who entered dressed only in three very small shells.
Andrey Bely wrote in his 1906 letter to Alexander Blok about the 'Tavern of Hell' at Moulin Rouge, where lackeys were dressed as devils:
Sometimes I would venture from my sepulchre to the jazz of night Paris, where having gathered the colours, I would think them over in front of the fire. I could be seen walking through a funeral corridor of my house and descending down a black spiral of steep stairs; rushing underground to Montmartre, all impatience to see the fiery rubies of the Moulin Rouge cross. I wandered thereabouts, then bought a ticket to watch frenzied delirium of feathers, vulgar painted lips, and eyelashes of black and blue.
Henri de Toulouse-Lautrec painted numerous posters and scenes of night life at the Moulin Rouge.
Naked feet, and thighs, and arms, and breasts were being flung on me from bloody-red foam of translucent clothes. The tuxedoed goatees and crooked noses in white vests and toppers would line the hall, with their hands posed on canes. Then I found myself in a pub, where the liqueurs were served on a coffin (not a table) by the nickering devil: "Drink it, you wretched!" Having drunk, I returned under the black sky split by the flaming vanes, which the radiant needles of my eyelashes cross-hatched. In front of my nose a stream of bowler hats and black veils was still pulsing, foamy with bluish green and warm orange of feathers worn by the night beauties: to me they were all one, as I had to narrow my eyes for insupportable radiance of electric lamps, whose hectic fires would be dancing beneath my nervous eyelids for many a night to come.
Digital 5.1 surround sound originated in 1987 at The Moulin Rouge, created by a French engineer Dominique Bertrand. To achieve this system, in 1985 a dedicated mixing console had to be designed in cooperation with Solid State Logic, based on their 5000 series, and dedicated speakers in cooperation with APG. The console included ABCDEF channels. Respectively: A left, B right, C centre, D left rear, E right rear, F bass. The engineer had already developed a similar 3.1 system in 1973, for use at the official International Summit of Francophone States, in Dakar, Senegal.
Notable performers at the Moulin Rouge have included Ella Fitzgerald, Liza Minnelli, La Toya Jackson, Elton John, La Goulue, Josephine Baker, Frank Sinatra, Yvette Guilbert, Jane Avril, Mistinguett, Le Pétomane, Édith Piaf and others
วันอังคารที่ 16 พฤศจิกายน พ.ศ. 2553
"เดดซี" ทะเลที่ไม่มีวันจม
ชาวอาหรับจะเรียกทะเลสาบเดดซีว่า"อัลบาห์รัลไมยิต" ซึ่งหมายความว่า ทะเลแห่งความตายเช่นเดียวกับภาษาอังกฤษ ขณะที่ ภาษาฮีบรูเรียกทะเลสาบนี้ว่า "ยัมฮาเมละฮ์" ซึ่งหมายความว่า ทะเลเกลือ ทะเลสาบเดดซี ตั้งอยู่พรรมแดดนระหว่างอิสราเอลและจอร์แดน เป็นทะเลสาบที่มีความเค็มที่สุดในโลก เค็มกว่าทะเลอื่นถึง 4 เท่า มีความยาว 76 กิโลเมตร กว้างถึง 18 กิโลเมตร มีจุดที่ลึกที่สุดคือ 400 เมตร และอยู่ต่ำกว่าระดับน้ำทะเล 417.5 เมตร ซึ่งนับว่าเป็นพื้นที่ที่อยู่ต่ำกว่าระดับน้ำทะเลมากที่สุดในโลกด้วย
ทะเลสาบเดดซี เป็นจุดหมายปลายทางของผู้หลงใหลในการเดินทางจากทั่วโลก เป็นทะเลที่ไม่มีสิ่งมีชีวิตใดสามารถอยู่ได้ ทำให้ทะเลนี้ได้ชื่อว่าเป็นทะเลแห่งความตายนั่นเอง เพราะทะเลสาบแห่งนี้มีความเข้มข้นของเกลือมาก ปลาหรือสิ่งมีชีวิตใดๆ ไม่ยสามารถอาศัยอยู่ได้เลย ยกเว้นพวกแบคทีเรียและพวกพืชขนาดเล็กมากอย่างเห็ดราเท่านั้น เล่ากันว่า บางครั้งที่ปลาน้อยปลาใหญ่จากแม่น้ำจอร์แดนหลงว่ายเข้ามาบ้าง แต่พวกมันก็ตายทันทีที่เข้ามาถึงทะเลแห่งนี้ สำหรับสาเหตุที่เราไม่จมในทะเลสาบเดดซีก็เป็นเพราะน้ำในทะเลซึ่งมีเกลือละลายอยู่ในน้ำถึง 25% ทำให้น้ำในทะเลเดดซี มีความหนาแน่นมาก คนที่ลงไปเล่นน้ำในทะเลสาบแห่งนี้จะไม่มีวันจมน้ำ ไม่ว่าจะตัวเราจะอ้วนหรือหนักขนาดไหนก็ยังความหนแน่นน้อยกว่าน้ำของทะเลสาบอยู่ดี ขณะที่ทะเลสาบอื่นๆ โดยทั่วไปจะมีเกลือละลายอยู่ในน้ำ 4% - 6% เท่านั้น ทั้งนี้ ทราบกันดีตามหลักฟิสิกส์ที่ว่า วัตถุที่จะจมน้ำนั้นต้องมีความหนาแน่นมากกว่าน้ำ สำหรับสาเหตุที่ทำให้น้ำในทะเลสาบเดดซีมีความเค็มมาก เกิดจากน้ำที่ไหลมาจากลำธารในประเทศจอร์แดน ที่มีส่วนประสมของโซเดียมและแมกนีเซียม ทำปฏิกิริยากับน้ำพุร้อนที่อยู่ด้านล่างของทะเลสาบ และเนื่องจากทำเลที่ตั้งของเดดซีอยู่ในทะเลทรายซึ่งมีฝนตกน้อยมาก อากาศร้อน บางฤดูร้อนอากาศเคยร้อนถึง 51 องศาเซลเซียส อากาศร้อนอย่างนี้ทำให้น้ำ ในทะเลระเหยกลายเป็นไอในปริมาณมากกว่าน้ำในแม่น้ำจอร์แดนที่ไหลเข้ามาชดเชย ทำให้น้ำในทะเลเดดซีเค็มมา
วันพฤหัสบดีที่ 4 พฤศจิกายน พ.ศ. 2553
เรื่องเด็ดๆ ในประเทศญี่ปุ่น ลองมาดูกันซิว่าจ๊ะว่ามีเรื่องอะไรบ้างที่ในเมืองไทยเราไม่มี
1. ที่ญี่ปุ่น ไม่ว่าจะถนนจะโล่งแค่ไหน หรือจะเป็นตอนดึกที่ถนนว่างไม่มีรถซักคันแค่ไหน คน ญี่ปุ่นจะไม่ข้ามถนนเลย แต่จะเดินไปจนเจอ ทางม้าลายและรอไฟเขียวให้คนข้ามถึงจะข้าม (เป็น ระเบียบสุดยอดเลย)
2. การให้บริการลูกค้าใน ญี่ปุ่นเน้นเรื่อง Service Mind เป็นอย่างมาก หาก ไปญี่ปุ่นแล้วมีโอกาสไปห้างสรรพสินค้าหรือตามร้านต่างๆ ก็ จะได้รับการบริการเหมือนเป็นพระเจ้าเลยล่ะ หลังจากซื้อของเสร็จ พนักงานจะคอยยืนส่งลูกค้าไปจนลับสายตา เพราะ ถือว่าหากลูกค้ามองกลับมาแล้วไม่เจอพนักงาน จะถือว่าเสียมารยาท
3. คนญี่ปุ่นมีอัตราการ ฆ่าตัวตายต่อปีที่สูง หนึ่งในวิธียอดนิยมคือ การกระโดดให้รถไฟทับตาย แต่ รู้มั้ยว่าถ้าหากกระโดดให้รถไฟทับตาย พ่อแม่ญาติพี่น้องจะต้องเสียค่าปรับเป็นจำนวนที่แพงมหาศาล เพราะ ถือว่าทำความเดือดร้อนให้กับบริษัทรถไฟที่ต้องหยุดวิ่ง เพื่อทำความสะอาดรางและรถไฟ และ ต้องสูญเสียรายได้ (จะตายทั้งที ก็อย่าทำให้คนอื่นเดือดร้อนนะ ทางที่ดีอย่าตายดีกว่า)
4.ห้ามฟังเพลงจากหูฟัง ในขณะที่ขับขี่รถมอเตอร์ไซค์หรือจักรยาน เพราะ ทำให้สมรรถภาพการขับขี่ลดลง ถ้าตำรวจพบ จะถูกปรับ
5. รวมถึงการซ้อนจักรยาน ถึงจักรยานจะมีเบาะให้ซ้อน ก็ห้ามซ้อน เพราะตำรวจอาจเรียกได้เบาะซ้อนมีไว้วางของ ยกเว้นเด็กเล็กที่ซ้อนได้ แต่ต้องนั่งเบาะพิเศษของเด็ก (หนุ่ม สาว อดซ้อนสวีทกันเลยล่ะสิ)
6.ที่ญี่ปุ่นไม่มีหมา จรจัด มีแต่แมวจรจัด ซึ่งก็มีน้อยมากๆ เพราะ หมาจรจัด หรือที่ถูกทอดทิ้ง จะถูกเทศบาลจับไปหมด ได้ ยินว่าถูกเอาไปฆ่าด้วย สงสารน้องหมาอ่ะ T^T อ่านต่อ
7. ถ้าลืมของไว้ที่ร้านอาหารหรือข้างทาง ไม่ต้องกลัวว่าจะหาย สอง วันผ่านไปมันจะยังคงอยู่ที่เดิม (หรือทางร้านจะเก็บ ไว้ให้) เพราะ ฉะนั้นไม่ต้องแปลกใจ ถ้าไปญี่ปุ่นแล้ว เห็นมีหมวก ผ้าพันคอ กระเป๋า แขวนตามต้นไม้ เพราะ คนที่เก็บได้เขาจะนำมาแขวนไว้ใกล้ๆกับที่มีคนทำตก เพื่อ ให้เจ้าของกลับมาตามหาเจอ (ที่ไทย สองวินาทีหายเรียบ 5555 )
8. ของแฮนด์เมดที่ ญี่ปุ่น ราคาแพงมากกกกกกกกกก คน จะยกย่องและฮือฮามาก ถ้าคุณทำของแฮนด์เม ดได้ เพราะถือว่ามีฝีมือสุดยอด
9. คนท้องจะมีแท็กจากโรง พยาบาลให้พกติดตัวไว้ตลอดเวลาทุกครั้งที่ออกจากบ้าน เพื่อ ที่คนอื่นจะได้รู้ว่าคนนี้ท้อง และจะได้บริการให้เป็นพิเศษ เช่น ลุกให้นั่งบนรถไฟใต้ดิน (เพราะบางคนก็อ้วนไง)
10. ห้องพักตามอพาร์ทเมนท์ คอนโด และโรงพยาบาลที่ญี่ปุ่น จะไม่มีห้องหมายเลข 4 เพราะ ถือว่าเป็นตัวเลขอัปมงคล เพราะอ่านออกเสียงพ้องกับคำที่แปลว่า ตาย
11. ร้านอาหารที่ญี่ปุ่น ไม่อนุญาตให้นำอาหารหรือเครื่องดื่มจากร้านอื่นมา ทานในร้าน แม้ กระทั่งน้ำเปล่าจาก 7-11
12. 7-11 หรือร้านสะดวกซื้อ อื่นๆ มีห้องน้ำให้เข้าฟรี (ดีจัง)
13. เวลาทิ้งขยะที่เป็น ขวดกล่องน้ำหรือนม จะ ต้องล้างขวดหรือกล่องนั้นให้สะอาดก่อนแล้วค่อยทิ้ง เพราะ หากทิ้งลงไปทั้งอย่างนั้น ของข้างในอาจบูดเน่าและส่งกลิ่นเหม็น(สุดยอดๆ)
14. สามารถยืนอ่านหนังสือ โป๊หรือการ์ตูนโป๊ได้แจ่มๆ ไม่ มีใครมองด้วยสายตาแปลกประหลาด (555555 จะดีเหรอ)
โอ้..... ไม่มียางอายกันแล้วท่าน
15. ผู้ชายญี่ปุ่นแทบทุก คน ชอบกันคิ้ว เพราะผู้ชายที่นี่รักสวยรักงามไม่แพ้ผู้หญิง ถ้า ไปทำผมในร้านเสริมสวย ช่างทำผมจะถามแน่นอน ว่าจะกันคิ้วเพิ่มด้วยมั้ยอ่านต่อ :
2. การให้บริการลูกค้าใน ญี่ปุ่นเน้นเรื่อง Service Mind เป็นอย่างมาก หาก ไปญี่ปุ่นแล้วมีโอกาสไปห้างสรรพสินค้าหรือตามร้านต่างๆ ก็ จะได้รับการบริการเหมือนเป็นพระเจ้าเลยล่ะ หลังจากซื้อของเสร็จ พนักงานจะคอยยืนส่งลูกค้าไปจนลับสายตา เพราะ ถือว่าหากลูกค้ามองกลับมาแล้วไม่เจอพนักงาน จะถือว่าเสียมารยาท
3. คนญี่ปุ่นมีอัตราการ ฆ่าตัวตายต่อปีที่สูง หนึ่งในวิธียอดนิยมคือ การกระโดดให้รถไฟทับตาย แต่ รู้มั้ยว่าถ้าหากกระโดดให้รถไฟทับตาย พ่อแม่ญาติพี่น้องจะต้องเสียค่าปรับเป็นจำนวนที่แพงมหาศาล เพราะ ถือว่าทำความเดือดร้อนให้กับบริษัทรถไฟที่ต้องหยุดวิ่ง เพื่อทำความสะอาดรางและรถไฟ และ ต้องสูญเสียรายได้ (จะตายทั้งที ก็อย่าทำให้คนอื่นเดือดร้อนนะ ทางที่ดีอย่าตายดีกว่า)
4.ห้ามฟังเพลงจากหูฟัง ในขณะที่ขับขี่รถมอเตอร์ไซค์หรือจักรยาน เพราะ ทำให้สมรรถภาพการขับขี่ลดลง ถ้าตำรวจพบ จะถูกปรับ
5. รวมถึงการซ้อนจักรยาน ถึงจักรยานจะมีเบาะให้ซ้อน ก็ห้ามซ้อน เพราะตำรวจอาจเรียกได้เบาะซ้อนมีไว้วางของ ยกเว้นเด็กเล็กที่ซ้อนได้ แต่ต้องนั่งเบาะพิเศษของเด็ก (หนุ่ม สาว อดซ้อนสวีทกันเลยล่ะสิ)
6.ที่ญี่ปุ่นไม่มีหมา จรจัด มีแต่แมวจรจัด ซึ่งก็มีน้อยมากๆ เพราะ หมาจรจัด หรือที่ถูกทอดทิ้ง จะถูกเทศบาลจับไปหมด ได้ ยินว่าถูกเอาไปฆ่าด้วย สงสารน้องหมาอ่ะ T^T อ่านต่อ
7. ถ้าลืมของไว้ที่ร้านอาหารหรือข้างทาง ไม่ต้องกลัวว่าจะหาย สอง วันผ่านไปมันจะยังคงอยู่ที่เดิม (หรือทางร้านจะเก็บ ไว้ให้) เพราะ ฉะนั้นไม่ต้องแปลกใจ ถ้าไปญี่ปุ่นแล้ว เห็นมีหมวก ผ้าพันคอ กระเป๋า แขวนตามต้นไม้ เพราะ คนที่เก็บได้เขาจะนำมาแขวนไว้ใกล้ๆกับที่มีคนทำตก เพื่อ ให้เจ้าของกลับมาตามหาเจอ (ที่ไทย สองวินาทีหายเรียบ 5555 )
8. ของแฮนด์เมดที่ ญี่ปุ่น ราคาแพงมากกกกกกกกกก คน จะยกย่องและฮือฮามาก ถ้าคุณทำของแฮนด์เม ดได้ เพราะถือว่ามีฝีมือสุดยอด
9. คนท้องจะมีแท็กจากโรง พยาบาลให้พกติดตัวไว้ตลอดเวลาทุกครั้งที่ออกจากบ้าน เพื่อ ที่คนอื่นจะได้รู้ว่าคนนี้ท้อง และจะได้บริการให้เป็นพิเศษ เช่น ลุกให้นั่งบนรถไฟใต้ดิน (เพราะบางคนก็อ้วนไง)
10. ห้องพักตามอพาร์ทเมนท์ คอนโด และโรงพยาบาลที่ญี่ปุ่น จะไม่มีห้องหมายเลข 4 เพราะ ถือว่าเป็นตัวเลขอัปมงคล เพราะอ่านออกเสียงพ้องกับคำที่แปลว่า ตาย
11. ร้านอาหารที่ญี่ปุ่น ไม่อนุญาตให้นำอาหารหรือเครื่องดื่มจากร้านอื่นมา ทานในร้าน แม้ กระทั่งน้ำเปล่าจาก 7-11
12. 7-11 หรือร้านสะดวกซื้อ อื่นๆ มีห้องน้ำให้เข้าฟรี (ดีจัง)
13. เวลาทิ้งขยะที่เป็น ขวดกล่องน้ำหรือนม จะ ต้องล้างขวดหรือกล่องนั้นให้สะอาดก่อนแล้วค่อยทิ้ง เพราะ หากทิ้งลงไปทั้งอย่างนั้น ของข้างในอาจบูดเน่าและส่งกลิ่นเหม็น(สุดยอดๆ)
14. สามารถยืนอ่านหนังสือ โป๊หรือการ์ตูนโป๊ได้แจ่มๆ ไม่ มีใครมองด้วยสายตาแปลกประหลาด (555555 จะดีเหรอ)
โอ้..... ไม่มียางอายกันแล้วท่าน
15. ผู้ชายญี่ปุ่นแทบทุก คน ชอบกันคิ้ว เพราะผู้ชายที่นี่รักสวยรักงามไม่แพ้ผู้หญิง ถ้า ไปทำผมในร้านเสริมสวย ช่างทำผมจะถามแน่นอน ว่าจะกันคิ้วเพิ่มด้วยมั้ยอ่านต่อ :
วันอาทิตย์ที่ 17 ตุลาคม พ.ศ. 2553
Elton john
ชื่อจริง Reginald Kenneth Dwight
วันเกิด 25 มีนาคม ค.ศ. 1947
แหล่งกำเนิด ลอนดอน,อังกฤษ
แนวเพลง ป็อป,เปียโน-ร็อก,ร็อก
อาชีพ นักร้อง,นักดนตรี,นักแต่งเพลง
ปี ค.ศ. 1967 - ปัจจุบัน
เว็บไซต์ eltonjohn.com
เซอร์เอลตัน จอห์น เกิดเมื่อวันที่ 25 มีนาคม ค.ศ. 1947 เป็นนักร้อง นักแต่งเพลง ชาวอังกฤษ เอลตัน จอห์นอยู่ในวงการเพลงมานาน 4 ทศวรรษ ประสบความสำเร็จอย่างมากในช่วงยุค 70 มียอดขายรวม 250 ล้านชุด มีเพลง Top 40 ในอเมริกามากกว่า 50 เพลงรวมถึงมีอัลบั้มอันดับ 1 เจ็ดอัลบั้มติดต่อกัน มีเพลงติด Top 40 23 เพลง, มีเพลงติด Top 10 16 เพลง และเพลงอันดับ 1 หกเพลงเพลงดังที่เป็นที่รู้จักอย่าง ยัวร์ ซอง (your song) และเพลงประกอบภาพยนตร์ ?ไลออน คิง? ล่าสุดเอลตันจอห์นได้ เข้าพิธีวิวาห์กับนาย ?เดวิด เฟอร์นิช? แฟนหนุ่มนักสร้างภาพยนตร์ชาวแคนาดา วัย 43 ปี เมื่อวันที่ 21 ธันวาคม พ.ศ. 2548 หลังอังกฤษเปิดโอกาส ให้คู่รักร่วมเพศจดทะเบียนรับรอง การครองชีวิตคู่ได้ตามกฎหมาย ?ซีวิล พาร์ตเนอร์ชิป? ซึ่งมีผลบังคับใช้มาตั้งแต่ 5 ธ.ค.ปี 1997 เอลตัน จอห์น ได้ดัดแปลงเนื้อร้องของเพลง "Candle in the Wind" เพื่อเป็นการไว้อาลัยให้กับการจากไปของเจ้าหญิงไดอานา เขาได้แสดงเพลงนี้ในพิธีศพของเจ้าหญิง ณ วิหารเวสต์มินสเตอร์ หลังจากนั้น ซิงเกิ้ลเพลง "Candle in the Wind 1997" ได้กลายเป็นซิงเกิ้ลที่ทำยอดขายได้เร็วที่สุดตลอดกาลด้วยยอดขายกว่า 30 ล้านก็อปปี้ทั่วโลก รายได้ประมาณ 55 ล้านปอนด์จากการขายซิงเกิ้ลนี้ได้มอบให้กับกองทุน Diana, Princess of Wales Memorial Fund นอกจากนี้ เขายังได้รับรางวัลแกรมมี่สาขา Best Male Pop Vocal Performance จากซิงเกิ้ลนี้อีกด้วย เอลตัน จอห์น ได้รับการจารึกชื่อไว้ในหอเกียรติยศศิลปินร็อกแอนด์โรลในปี 1994 ซึ่งเป็นปีแรกที่เขาได้รับการเสนอชื่อ 2 รางวัล
รางวัลและเกียรติยศ
เมื่อปี 1992 เขากับเบอร์นี่ ทอพินก็ได้รับการจารึกชื่อไว้ในหอเกียรติยศนักแต่งเพลง ในปี 1995 Elton John ได้รับเครื่องราชอิสริยาภรณ์แห่งสหราชอาณาจักร และในวันที่ 24 กุมภาพันธ์ 1998 สมเด็จพระราชินีอลิซาเบธที่ 2 ได้ทรงแต่งตั้งให้เขาเป็นอัศวิน อีกทั้งยังทรงพระราชทานยศให้เขาเป็นท่านเซอร์ ในวันที่ 9 ตุลาคม 2006 บริษัทวอลต์ ดีสนีย์ได้ประกาศให้ Elton John เป็นตำนานแห่งดีสนีย์ ซึ่งเป็นเกียรประวัติสูงสุดที่ทางดีสนีย์มอบให้เขาในฐานะที่เขาได้สร้างผลงานเพลงเลื่องชื่อมากมายให้กับภาพยนตร์และงานละครของดีสนีย์ เอลตัน จอห์น พิชิตบัลลังก์เพลงป็อปมาไว้ในมือได้แล้ว 2 รางวัล
วันอาทิตย์ที่ 10 ตุลาคม พ.ศ. 2553
Aerogel แอโรเจล
Aerogel แอโรเจล คือ วัสดุที่มีคุณสมบัติดีเลิศในหลายๆด้าน มีลักษณะเป็นของแข็งกึ่งโปร่งแสง น้ำหนักเบา และเป็นฉนวนความร้อนที่ยิ่งยวด มีความพรุนสูง
การผลิต แอโรเจล มีหลัการอย่างไร
หลักการผลิตแอโรเจล คือ ทำการแทนที่ของเหลวในเจลด้วยแก็ส ทำการอบให้แห้งโดยไม่ให้เกิดการหดตัว( Shrinkage )
วิธีการผลิต ( พูดแบบภาษาชาวบ้าน ) มีดังนี้
สร้างเจล(วุ้น) โดยการผสม แอลกอฮอล์ กับ ซิลิกา
ขั้นตอนที่ยากคือขั้นตอนต่อจากนี้ คือ การอบซิลิกาเจลให้แห้ง โดยไม่เกิดการหดตัว ซึ่งจะเกิดขึ้นได้ต้องอยู่ภายใต้เงือนไข ที่เรียกว่า การแห้งวิกฤตยิ่งยวด( Supercritical drying ) คือต้องกระทำภายใต้อุณหภูมิ และความดันที่สูงมาก จึงจะทำให้ของเหลวภายในเจลถูกขจัดออกโดยที่ เจลไม่เสียรูป
คุณสมบัติ อันดีเลิศ ของ แอโรเจล( Aerogel )
เป็นของแข็งที่อยู่ในสภาพกึ่งโปร่งแสง
เมื่อสัมผัสจะให้ความรู้สึกเหมือนสัมผัส โฟม
เป็น ของแข็งที่เบาที่สุดในโลก ด้วยความหนาแน่นเพียง 0.08 กรัม/ลูกบาศก์เซ็นติเมตร ( น้อยกว่าน้ำ 12.5 เท่า )
เป็นฉนวนกันความร้อนที่ยิ่งยวดคือมีค่านำความร้อน ระหว่าง 0.03 W/m·K ถึง 0.004 W/m·K
เนื่องจากมีอากาศเป็นสี่งประกอบถึง 96% ทำให้เป็นวัสดุที่มีความพรุนสูง จึงน้ำไปใช้เป็นวัสดุดักจับอนุภาค ใน อวกาศ
รับแรงอัดได้ดีเยี่ยม คือแบกสิ่งของที่หนัก 2,500 กรัม โดยใช้แอโรเจลหนักเพียง 2 กรัม (1,250 เท่า )
มีคุณสมบัติในการดูดกลืนรังสีอินฟราเรดได้ดีเยี่ยม
แต่ข้อเสียของแอโรเจลคือ ไม่สามารถต้านทานแรงดัด
การผลิต แอโรเจล มีหลัการอย่างไร
หลักการผลิตแอโรเจล คือ ทำการแทนที่ของเหลวในเจลด้วยแก็ส ทำการอบให้แห้งโดยไม่ให้เกิดการหดตัว( Shrinkage )
วิธีการผลิต ( พูดแบบภาษาชาวบ้าน ) มีดังนี้
สร้างเจล(วุ้น) โดยการผสม แอลกอฮอล์ กับ ซิลิกา
ขั้นตอนที่ยากคือขั้นตอนต่อจากนี้ คือ การอบซิลิกาเจลให้แห้ง โดยไม่เกิดการหดตัว ซึ่งจะเกิดขึ้นได้ต้องอยู่ภายใต้เงือนไข ที่เรียกว่า การแห้งวิกฤตยิ่งยวด( Supercritical drying ) คือต้องกระทำภายใต้อุณหภูมิ และความดันที่สูงมาก จึงจะทำให้ของเหลวภายในเจลถูกขจัดออกโดยที่ เจลไม่เสียรูป
คุณสมบัติ อันดีเลิศ ของ แอโรเจล( Aerogel )
เป็นของแข็งที่อยู่ในสภาพกึ่งโปร่งแสง
เมื่อสัมผัสจะให้ความรู้สึกเหมือนสัมผัส โฟม
เป็น ของแข็งที่เบาที่สุดในโลก ด้วยความหนาแน่นเพียง 0.08 กรัม/ลูกบาศก์เซ็นติเมตร ( น้อยกว่าน้ำ 12.5 เท่า )
เป็นฉนวนกันความร้อนที่ยิ่งยวดคือมีค่านำความร้อน ระหว่าง 0.03 W/m·K ถึง 0.004 W/m·K
เนื่องจากมีอากาศเป็นสี่งประกอบถึง 96% ทำให้เป็นวัสดุที่มีความพรุนสูง จึงน้ำไปใช้เป็นวัสดุดักจับอนุภาค ใน อวกาศ
รับแรงอัดได้ดีเยี่ยม คือแบกสิ่งของที่หนัก 2,500 กรัม โดยใช้แอโรเจลหนักเพียง 2 กรัม (1,250 เท่า )
มีคุณสมบัติในการดูดกลืนรังสีอินฟราเรดได้ดีเยี่ยม
แต่ข้อเสียของแอโรเจลคือ ไม่สามารถต้านทานแรงดัด
วันพุธที่ 6 ตุลาคม พ.ศ. 2553
น้ำตกทีลอซู
น้ำตกทีลอซู ตั้งอยู่ในเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าอุ้มผาง อำเภออุ้มผาง จังหวัดตาก ห่างจากที่ทำการเขตฯ 3 กิโลเมตร ทีลอซู เป็นภาษากะเหรี่ยง แปลว่า น้ำตกดำ มีลักษณะเป็นน้ำตกภูเขาหินปูนขนาดใหญ่ ตั้งอยู่บนความสูงจากระดับน้ำทะเล 900 เมตร เกิดจากลำห้วยกล้อท้อ ลำน้ำทั้งสายตกลงสู่หน้าผาสูงชัน มีน้ำไหลแรงตลอดปี ความกว้างของตัวน้ำตกประมาณ 500 เมตร ไหลลดหลั่นเป็นชั้น ๆ มีความสูงประมาณ 300 เมตร ล้อมรอบด้วยป่าดงดิบที่สมบูรณ์ เป็นน้ำตกที่มีขนาดใหญ่เป็นอันดับ 6 ของเอเชีย[ต้องการอ้างอิง]ตามความจริงต้องออกเสียงว่า "ทีลอชู" และเป็นคำนามในภาษากะเหรี่ยงแปลว่า "น้ำตก" ชื่อ "ทีลอซู" เป็นความพยายามแปลความหมายทีละคำ โดย "ที" หรือ "ทิ" แปลว่า "น้ำ" "ลอ" หรือ "ล่อ" แปลว่า "ตก" แต่ "ชู" ไม่มีความหมายใกล้เคียง ดังนั้น จึงมีความพยายามทำให้เป็นคำที่มีความหมาย เนื่องจาก "ซู" แปลว่า "ดำ" จึงนำไปสู่การเรียกว่า "ทีลอซู" และแปลว่า "น้ำตกดำ"ทีลอซู ได้รับคำกล่าวขานถึงว่าเป็นน้ำตกที่สวยงาม และมีความสวยงามเป็นพิเศษในช่วงฤดูฝน ระหว่าง 1 มิ.ย. - 31 พ.ย. ปริมาณน้ำฝนที่มากจะเพิ่มปริมาณน้ำในลำธารทำให้สายน้ำตกกว้างใหญ่กว่าฤดูอื่น แต่เป็นช่วงที่ทางรถเข้าน้ำตกปิด เพื่อป้องกันอันตรายแก่ผู้ใช้เส้นทางและถนอมสภาพทางไม่ให้เสียหาย นักท่องเที่ยวอาจเลี่ยงใช้เส้นทางนี้ได้ โดยการซื้อทัวร์กับบริษัทนำเที่ยวซึ่งจะเดินทางด้วยเรือยางและเดินป่าอีกราว 12 กม.แต่หากมาท่องเที่ยวช่วงฤดูหนาว - ฤดูร้อนระหว่าง 1 ธ.ค. - 31 พ.ค. ก็สามารถใช้ทางรถยนต์เข้าน้ำตกได้ จึงเป็นช่วงเวลาที่เที่ยวได้สะดวกที่สุด ไม่ว่าจะเที่ยวแบบไปกลับหรือพักค้างแรมการท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย ได้กำหนดให้น้ำตกทีลอซู เป็นหนึ่งในเก้าตะวัน ตามโครงการมหัศจรรย์เมืองไทย 12 เดือน 7 ดาว 9 ตะวัน โดยมีจุดเด่นคือ "มหัศจรรย์รุ้งกินน้ำที่น้ำตกทีลอซู"
ประวัติ น้ำตกทีลอซู
ทีลอซู ได้รับการค้นพบโดยพรานชาวกะเหรี่ยงคนหนึ่งที่เดินเข้ามาล่าสัตว์ ก่อนที่ ตชด.ได้บินเข้ามาสำรวจในพื้นที่และได้พบน้ำตกทีลอชู ต่อมากรมป่าไม้จะประกาศให้บริเวณนี้เป็นเขตอนุรักษ์พันธุ์สัตว์ป่าอุ้มผาง และหลังจากปี พ.ศ. 2528 ที่ อ. ปรีชา อินทวงศ์ พาบุคลากรของนิตยสารท่องเที่ยวแคมปิง เข้าไปสำรวจ น้ำตกทีลอซู ก็เป็นที่รู้จักและเป็นที่ท้าทายของนักเดินทาง "ทีลอซู" หรือออกเสียงตามภาษาภาษาปะก่าหญอว่า "ที-หล่อ-ชู" ที แปลว่า น้ำ, หล่อ แปลว่า ไหล และ ชู แปลว่า ทิ้มแทง (หล่อ-ชู เป็น กิริยา หมายถึง การไหลลงมาอย่างแรงของน้ำปะทะกับพื้นเบื้องล่าง) ดังนั้นจึงแปลว่าน้ำตก (บางท่านบอกว่าแปลว่า น้ำตกดำ คำว่า "ดำ" ไม่ได้ออกเสียงว่า ซู แต่ออกเสียงคล้ายๆกัน ไม่รู้จะเขียนเป็นอักษรไทยอย่างไร เพราะเสียงนี้ไม่มีในภาษาไทย ต้องออกเสียงให้ฟังนะครับ ถึงจะแยกความแตกต่างได้) น้ำตกนี้ซ่อนอยู่ในหลืบผาอันกว้างใหญ่ สายน้ำเกิดจากห้วยกล้อทอซึ่งมีแดนกำเนิดอยู่บนดอยผะวี แล้วไหลลงแม่น้ำแม่กลองที่ ต. แม่ละมุ้ง อ. อุ้มผางการค้นพบที่กล่าวถึงเป็นการพบของคนไทย จากงานของ ประชา แม่จัน ในหนังสือ "อุ้มผาง เบื้องหลังธรรมชาติ" [2] เขียนถึง บริเวณที่ตั้งแคมป์ทีลอชู เป็นบ้านเก่าชาวปกากะญอ (กะเหรี่ยง) เรียกว่า "ว่าชื่อคี" บริเวณที่จอดรถเป็นที่นาเก่าของชาวบ้านที่นี่ การที่เป็นบ้านร้างเพราะชาวบ้านบางส่วนได้ย้ายไปอยู่บ้านโขะทะเพื่อเข้าร่วมกับพรรคคอมมิวนิสต์แห่งประเทศไทย ที่เหลือย้ายเข้ามาอยู่กับฝ่ายรัฐบาล ดังนั้น ชาวปกากะญอที่นี่รู้จักน้ำตกทีลอชูมาช้านานแล้ว
สิ่งที่น่าสนใจ
เส้นทางเดินศึกษาธรรมชาติระยะทาง 1.5 กม.ก่อนถึงน้ำตกจะผ่านป่าไผ่และป่าเบญจพรรณ มีดอกกระเจียวขึ้นตามพื้นป่าระหว่างทางมีป้ายสื่อความหมายเกี่ยวกับธรรมชาติและพืชพันธุ์ตามจุดต่างๆ ให้นักท่องเที่ยวได้ศึกษา เมื่อถึงบริเวณน้ำตก จะเห็นละอองน้ำฟุ้งกระจายไปทั่วโขดหินเบื้องล่าง มองเห็นธารน้ำตกลงมาจากผาหินปูนซึ่งอยู่สูงประมาณ300ม. ตามแนวกว้างกว่า500 ม. ท่ามกลางป่าครึ้ม อาจแบ่งธารน้ำตกได้เป็นสามกลุ่ม คือกลุ่มด้านซ้ายมือ (เมื่อหันหน้าเข้าหาน้ำตก) เป็นกลุ่มใหญ่ที่สุดสูงที่สุด และเป็นด้านที่สวยที่สุด มีธารน้ำตกหลายสายไหลลดหลั่นลงมาเป็นชั้นเชิง ส่วนกลุ่มตรงกลาง สายน้ำไหลลงมาจากหน้าผาสูงชันใกล้เคียงกบกลุ่มซ้ายมือแต่ไม่เป็นชั้นและแคบกว่า ส่วนหลุ่มทางขวามือ มีสายน้ำตกมากและหน้าผาเตี้ยกว่าสองกลุ่มแรก เมื่อมองทั้งสามกลุ่มรวมกันจะเห็น น้ำตกทีลอซู ที่ยิ่งใหญ่และสวยงาม บริเวณด้านล่างมีทางเดินไปยังจุดชมวิวทิวทัศน์บนยอดเขาฝั่งตรงกันข้าม เป็นจุดที่มองเห็น น้ำตกทีลอซู ได้สวยงามและชัดเจนขึ้น ใช้เวลาเดินไปกลับประมาณ 2 ชม.
วันอังคารที่ 28 กันยายน พ.ศ. 2553
ปริศนาภาพวาดโมนา ลิซ่า (Mona Lisa)
ปริศนาภาพวาดโมนา ลิซ่า (Mona Lisa) โมนาลิซ่า รูปภาพที่เลื่องชื่อกว่า 500 ปีมากแล้วกับคำถามที่ว่า โมนา ลิซ่า (Mona Lisa) นั่นเป็นใคร ซึ่งยังเป็นปริศนา และยังไม่มีคำตอบที่ชัดเจนและแน่นอน ว่าบุคคลในภาพเขียนของ ลีโอนาร์โด ดา วินซี่ (Leonardo da vin Ci 1452-1519) คือใครกันแน่ ภาพนี้วาดขึ้นราวๆ ค.ศ. 1503-1506 โดยแฝงรอยยิ้มที่ลึกลับ น่าเคลือบแคลง ไปด้วยปริศนามากมายลงบนใบหน้าของ โมนา ลิซ่า ให้ผู้คนได้นึกคิด จินตนาการกันไปต่างๆ นานา ยาวนานถึง 5 ศตวรรษ จวบจนกระทั่งปัจจุบัน คำถามที่ผู้คนสงสัย และได้ค้นคว้าหาคำตอบกันอย่างมากมาย ก็คือ โมนา ลิซ่า คือใคร? ตามคำบอกเล่าของ "จิออร์โอ วาซารี" (Giorgio Vasari 1511-1574) จิตรกร สถาปนิก และ ผู้เขียนหนังสือเกี่ยวกับศิลปะในสมัยนั้น เขากล่าวไว้ว่า โมนา ลิซ่า ก็คือภรรยาของ ฟรานเชสโก เดล จิโอกอนโด ซึ่งเป็นพ่อค้าไหมที่มั่งคั่งแห่ง เมืองฟลอเรนซ์ ขณะที่ ดาวินซี่ เขียนภาพนี้ซึ่งได้ใช้เวลานานถึง 4 ปี เขาได้ไปว่าจ้าง นักร้อง นักดนตรี และตัวตลกมาให้ความบันเทิงแก่หญิงงามผู้เป็นแบบของ ภาพเขียน เพื่อให้เธอมีรอยยิ้มที่ปราศจากความเศร้าหมอง อย่างไรก็ตามจากคำ บรรยายของ วาซารี ก็เป็นเพียงข้อมูลจากผู้ที่ไม่เคยเห็นภาพเขียนนี้ของ ลีโอนาร์โด แต่อย่างใด จากหลักฐานอีกแหล่งหนึ่งจาก "อันโตนิโอ เดอ เบอาทิส" ผู้บันทึกปากคำของ ลีโอนาร์โดใน ค.ศ. 1517 ว่าผู้เป็นแบบในภาพคือสตรีชาว ฟลอเรนซ์ และ จูลีอาโน เดอ เมดิซี่ เป็นผู้ว่าจ้างให้เขียนภาพนี้ จากการที่ ไม่มีหลักฐานปรากฎที่แน่ชัดว่า ใครเป็นแบบให้กับ ลีโอนาร์โดวาดภาพนี้ จึงทำให้มีการตั้งข้อสันนิษฐานกันไป ต่างๆ นานา ไม่ว่าจะ -เป็น บุคคลใน ภาพอาจเป็น คอนสตันซ่า คาวารอส หรืออาจจะเป็น อิสซาเบลลา เดสเต ผู้อื้อฉาว หรืออาจเป็นภรรยาลับของ จูลีอาโน เดอ เมดิซี่ ทั้งนี้ ก็เพราะได้ปรากฎว่า มีโมนา ลิซ่า (เปลือย) หลายภาพในศตวรรษที่ 16 ซึ่งเป็น ที่โด่งดังมากกับภาพเปลือยของสาวผู้นี้ นอกจากนี้จากการที่ลีโอนาร์โดเองมีชื่อที่ถูกกล่าวขานกันว่าเขาเป็นพวก รักร่วมเพศ จึงเกิดการสันนิษฐานว่า โมนา ลิซ่า ไม่ใช่ผู้หญิงแต่เป็นภาพเหมือนจำแลง เพศของเด็กหนุ่มรูปงามคนใดคนหนึ่ง ซึ่งศิลปินมักเลี้ยงไว้ติดสอยห้อยตามในสตูดิโอ บ้างก็มีการนำภาพเหมือนของ ลีโอนาร์โดมามาเปรียบเทียบกับภาพของ โมนา ลิซ่า แล้วก็สรุปเอาดื้อๆว่าภาพเขียนอันลือชื่อนี้แท้ที่จริงคือ ภาพของ ลีโอนาร์โด ดาวิน ซี่ เองที่แปลงกาย แต่งตัวเป็นสตรีเพศ ยิ่งไปกว่านั้นผู้ที่สนับสนุนทฤษีนี้ยังกล่าวเสริม ต่อไปว่า ลายปักขดเชือกที่รอบคอเสื้อของ โมนา ลิซ่า คือลายเซ็นลับของ ดาวินซี่เอง เพราะในภาษาอิตาเลี่ยนคำว่า "ขดเชือก" จะตรงกับคำว่า "วินชีเร่" (Vincire) แม้ว่าบุคคลในภาพ โมนา ลิซ่า ยังเป็นสิ่งที่ถกเถียงกันอยู่ แต่ข้อมูลเกี่ยวกับผู้ครอบครองภาพนี้ยังพอมีข้อมูลอยู่บ้าง นั่นก็คือ เป็นที่ทราบกันดีอยู่แล้วว่า ลีโอนาร์โด ไม่ยอมพรากจากภาพเขียนนี้ และเขาได้นำติดตัวพร้อมกับทรัพย์สินสินมีค่าอื่นๆที่เขารัก หวงแหน ออกจากกรุงโรมเมื่อครั้งเดินทางมาที่ฝรั่งเศสเพื่อเป็นศิลปินแห่งราชสำนักของพระเจ้าฟรานซิสที่ 1 (ค.ศ. 1479-1547) ใน ค.ศ. 1517 ด้วยเหตุนี้เอง ผู้ครอบครองภาพ โมนา ลิซ่า คนแรกก็คือกษัตริย์ฝรั่งเศส ซึ่งโปรดให้นำภาพไปประดับที่ห้องสรงในพระราชวัง ฟองแตนโบล แต่เมื่อจักรพรรดินโปเลียนขึ้นครองราชย์ ภาพโมนา ลิซ่า จึงถูกย้ายมาพำนักในห้องพระบรรทม และมีชื่อเรียกอย่าง สนิทสนมว่า "มาดาม ลิซ่า" มุมมอง ทัศนะคติ และ ความคิดเห็นความรู้สึก ต่างๆ ที่มีต่อ Mona Lisa นั้นมีมากมายเหลือเกิน "จูลส์ มิเชอเลต์" ได้พรรณนาไว้ใน หนังสือประวัติศาสตร์ฝรั่งเศสว่า "ภาพเขียนนี้ดึงดูดข้าพเจ้า พรํ่าเรียกข้าพเจ้า รุกรานข้าพเจ้า ซึมซาบเข้าไปในตัวข้าพเจ้า ข้าพเจ้าตรงลิ่วเข้าไปหาโดยไม่รู้สึกตัว ประดุจนกบินดิ่งเข้าไปในปากงูพิษ" นี่คือทัศ-นคติต่อ Mona Lisa ในศตวรรษที่ 16 ที่มองความงามในแบบอุดมคติ แต่มุมมองจากนักวิจารณ์ในศตวรรษที่ 19 กลับมองไปอีกด้านหนึ่ง โดยเฉพาะกลุ่มโรแมนติคส์ที่มองว่า โมนา ลิซ่า เป็นสตรีมรณะ (Femme fatale) หรืออีกนัยหนึ่งคือสตรีผู้ยื่นความตายแก่บุรุษ สำหรับ เธโอฟิล โกติเอร์ (Theophile Gautier) โมนา ลิซ่า มิได้เป็นสาวน้อยที่มี รอยยิ้มแสนหวานงามปานกลีบกุหลาบ ตามที่วาซารีเคยพรรณนาไว้แต่จะเป็นสาววัย สามสิบที่ร่องรอยแห่งเลือดฝาด และความสดใสแห่งชีวิตเริ่มที่จะอันตรธานหายไป สีของอาภรณ์ และผ้าคลุมผมของเธอ ซึ่งหมองคลํ้าเพราะกาลเวลา ทำให้เธอดูเหมือนหญิง หม้ายที่แฝงไว้ด้วยความทุกข์โศก อันที่จริงแล้ว ลักษณะรอยยิ้มของ โมนา ลิซ่า ที่มีการตีความไปต่างๆนานานั้น สามารถ พบเห็นได้ในภาพเขียนอื่นๆของ ดาวินซี่ เองเช่น รอยยิ้มที่แฝงความอ่อนโยนและการุณย์ ของเซนต์แอนน์ หรือพระแม่มารี หรือแม้กระทั่งรูปปั้นในยุคโบราณของกรีก ในศตรวรรษที่ 19 มีผู้เห็นว่าภายใต้รอยยิ้มยากที่จะหยั่งลึกของ โมนา ลิซ่า นี้กลับแฝงไว้ด้วย ปริศนาอมตะ แห่งอิสตรี ส่วนนักจิตวิเคราะห์อย่าง ซิกมันด์ ฟรอยด์ (Sigmund freud) ก็ตีความหมายว่า "ลีโอนาร์โดหลงไหลรอยยิ้มของ โมนา ลิซ่า" เพราะมันคือสิ่งที่หลับไหล ภายในจิตใจ และความทรงจำในอดีตของเขาที่ผ่านมานานแล้ว รอยยิ้มนี้ถอดแบบพิมพ์ มาจากคาเตรีนาผู้ที่เป็นมารดา สำหรับนักสุนทรียศาสตร์อย่าง วอลเทอร์ เพเทอร์ (Walter Pater) พรรณนาไว้ว่า "เธอมีอายุแกกว่าหินผาที่ห้อมล้อมเธอ ประดุจหนึ่งปีศาจดูดเลือด เธอได้ตายมาแล้วหลายคราและหยั่งรู้ความลึกลับแห่งหลุมศพ" พอมาถึงต้นศตรวรรษที่ 20 ผู้คนรุ่นใหม่ๆ เกือบที่จะไม่ได้แสดงความคิดเห็น ความรู้สึก และทัศนคติต่อโมนา ลิซ่า เสียแล้ว เมื่อวันที่ 21 สิงหาคม ค.ศ. 1911 ในเวลา เช้าตรู่ข่าวการโจรกรรมภาพ Mona Lisa ออกจากพิพิธภัณฑ์ลูฟร์ ปรากฎต่อมวลชน ซึ่งกว่าจะค้นพบเธอ และจับกลุมผู้โจรกรรมได้ก็ต้องใช้เวลาถึง 2 ปี ปรากฎว่าคนที่โจร- กรรมโมนา ลิซ่าไป ก็คือคนที่ทำความสะอาดในพิพิธภัณฑ์นั่นเอง สถานที่ค้นพบ โมนา ลิซ่า นั้นก็คือเมือง ฟลอเรนซ์บ้านเกิดของเธอนั่นเอง ในปัจจุบันนี้โมนาลิซ่าได้รับการ ทะนุถนอมเป็นอย่างดี ในตู้กระจกปรับอากาศและกันกระสุน ซึ่งไม่มีใครที่จะสามารถลักพาตัวเธอได้อีกต่อไป มีสิ่งที่น่าสังเกตุก็คือ ตั้งแต่การหายลึกลับของ โมนา ลิซ่าเป็นระยะเวลายาวนานในคราวนั้น มีผู้ที่ไปดูโมนา ลิซ่าบางคนบอกว่า รอยยิ้มของเธอนั้นเปลี่ยนไป โดยที่ตั้งข้อสงสัยว่า เธออาจไม่ใช่ โมนา ลิซ่า ตัวจริง เมื่อปี ค.ศ. 1974 โมนาลิซ่าถูกนำไปแสดงที่กรุง มอสโก และโตเกียว โดยเฉพาะที่ โตเกียวมีผู้คนมาเข้าแถวชมเพื่อยลโฉมเธอถึง 2 ล้านคนในช่วงเวลาแค่ 3 เดือน
วันพุธที่ 22 กันยายน พ.ศ. 2553
10 อันดับคนอัจฉริยะที่สุดของโลก
อันดับที่ 10. Elaina Smith: ผู้ให้คำปรึกษาปัญหาชีวิตอายุ 7 ขวบ
สถานีวิทยุท้องถิ่นได้เสนองานให้คำ ปรึกษาปัญหาชีวิตกับหนูน้อย Elaina เมื่อเธอโทร. เข้ามาให้คำแนะนำกับหญิงสาวคนหนึ่งที่โทร. มาปรึกษาสถานีเรื่องที่เธอถูกแฟนทิ้ง คำแนะนำง่าย ๆ ของ Elaina คือการบอกให้หญิงสาวผู้นั้นออกไปโยนโบว์ลิ่งกับเพื่อนและก็ดื่มนมสักแก้วนึง โต ๆ และนั่นทำให้เธอได้เวลาจัดรายการแก้ปัญหาชีวิตรายสัปดาห์จากสถานีจนได้รับความนิยมจากผู้ฟังนับพัน เธอรับปรึกษาตั้งแต่ปัญหาเรื่องจะทิ้งแฟนอย่างไร จะทำยังไงเมื่อเลิกกับแฟน ไปจนกระทั่งปัญหากลิ่นตัวของพี่น้องในบ้าน ครั้งหนึ่งได้มีคนฟังโทรศัพท์มาถาม Elaina ว่าทำยังไงเธอถึงจะได้แฟนของเธอกลับมา หนูน้อยบอกไปว่า ” ผู้ชายคนนั้นไม่มีค่าพอที่จะคร่ำครวญถึง ชีวิตคนเรามันสั้นเกินกว่าจะไปเศร้าโศกถึงผู้ชายแค่คนเดียว”
9. Willie Mosconi: เริ่มชีวิตนักบิลเลียดอาชีพเมื่ออายุเพียง 6 ขวบ William Joseph Mosconi หรือเจ้าของฉายา “Mr. Pocket Billiards” (pocket billiard = พูล) หนูน้อยจาก Philadelphia, Pennsylvania มีบิดาเป็นเจ้าของโต๊ะพูลแต่กลับไม่ยอมให้เขาเล่นพูล แต่ Willie ก็ไม่ยอมแพ้โดยเลี่ยงไปฝึกฝนด้วยหัวมันฝรั่งกับด้ามไม้กวาดเก่า ๆ ในครัวของแม่ ไม่นานนักพ่อของเขาก็ได้เห็นความเป็นอัจริยะ จึงได้จัดให้มีการแข่งขันท้าประลองเกิดขึ้น และ Willie ก็สามารถเอาชนะคู่แข่งที่มีอายุและประสบการณ์เหนือกว่าตนเองมากมายได้ ทั้ง ๆ ที่เขายัง ต้องยืนบนกล่องต่อขาเพื่อให้สูงถึงโต๊ะจนเล่นได้ก็ตาม ใน ปี 1919 ได้มีการจัดการแข่งขันระหว่างหนูน้อย Willie วัย 6 ขวบและแชมป์โลกอย่าง Ralph Greenleaf แม้ Greenleaf จะเป็นผู้ชนะแต่ Willie ก็เล่นได้ดีมากและทำให้เขาก้าวเข้าสู่วงการบิลเลียดอาชีพตั้งแต่บัดนั้น และในปี 1924 Willie ก็ได้เป็นแชมป์ straight pool (พูล 15 ลูก) เยาวชนรุ่นอายุไม่เกิน 11 ปี และมีงานเดินสายโชว์เทคนิคการเล่นอย่างสม่ำเสมอ ใน ช่วงปี 1941-1957 Willie ก็ได้ครองแชมป์ BCA (Billiard Congress of America) World Championship ถึง15 สมัย เป็นผู้ริเริ่มเทคนิคใหม่ ๆ ในการตีบิลเลียด สร้างสถิติมากมาย และยังช่วยทำให้กีฬาบิลเลียดกลายเป็นที่นิยมอีกด้วย ปัจจุบันเขาก็ยังเป็นเจ้าของสถิติสูงสุดในการตีลูกได้ติดต่อกัน ถึง 526 ลูกในการแข่งขัน Straight Pool
อันดับที่ 8. Fabiano Luigi Caruana: แกรนมาสเตอร์หมากรุกอายุน้อยที่สุด Fabiano หนุ่มน้อยสองสัญชาติ (อเมริกัน-อิตาลี) ปัจจุบันอายุ 16 ปี เขาได้เป็นแกรนมาสเตอร์ตั้งแต่ปี 2007 ตอนนั้นเขามีอายุเพีย 14 ปี 11 เดือน 20 วัน ถือได้ว่าอายุน้อยที่สุดในประวัติศาตร์ของอิตาลีและอเมริกา และเมื่อต้นเดือนเมษายนที่ผ่านมาสมาพันธ์หมากรุกโลก (World Chess Federation (FIDE)) ได้ประกาศว่า Fabiano นั้นมีอันดับโลกอยู่ที่ 2649 ทำให้ เขากลายเป็นนักหมากรุกที่มีอันดับสูงสุดสำหรับรุ่นอายุต่ำกว่า 18 ปี
อันดับที่ 7. Michael Kevin Kearney: รับปริญญาใบแรกเมื่ออายุ 10 ขวบและกลายเป็นเศรษฐีจากการเล่นเรียลลิตี้โชว์หนุ่มวัย 24 ผู้นี้เป็นที่รู้จักกันว่าเป็นผู้ที่เรียนจบมหาวิทยาลัยที่อายุน้อยที่สุดในโลก และเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัยเมื่ออายุเพียง 17 ในปี 2008 เขาชนะ้รางวัล 1 ล้านเหรียญสหรัฐจากการเล่นเกมโชว์ที่ชื่อว่า Who Wants to be a Millionaire? นอกจากนี้เขายังทำสถิติโลกไว้อีกหลายอย่าง Kearney เริ่มพูดคำแรกเมื่ออายุ 4 เดือน เมื่ออายุได้ 6 เดือน เขาบอกกับกุมารแพทย์ของเขาว่า “ผมติดเชื้อที่หูซ้ายฮะ” อายุ 10 เดือนก็เริ่มเรียนเขียนอ่าน อายุ 4 ขวบได้เข้าร่วมการทดสอบทางคณิตศาสตร์ของสถาบัน Johns Hopkins และได้คะแนนเต็ม เรียนจบไฮสคูลเมื่ออายุ 6 ขวบ และเข้าเรียนที่ Santa Rosa Junior College จนจบปริญญาเมื่ออายุ 10 ขวบ ในปี 2006 ชื่อเสียงของเขาดังไปทั่วโลกเมื่อเขาเล่นเกมออนไลน์ Gold Rush จนชนะและได้รางวัล 1 ล้านเหรียญเป็นคนแรก
อันดับที่ 6. Saul Aaron Kripke: Harvard( มหาวิทยาลัยอันดับ1 ของโลก) เชิญให้ไปสมัครเป็นอาจารย์ขณะที่ยังเรียนไฮสคูล Kripke เป็นลูกชายของพระแรบไบ เกิดที่นิวยอร์คและโตที่ Omaha รัฐ Nebraska เริ่มศึกษาพีชคณิตเมื่อตอนอยู่เกรด 4 และพอจบชั้นประถมก็เรียนรู้เรขาคณิตและแคลคิวลัสจนทะลุปรุโปร่ง และเริ่มหันไปให้ความสนใจกับปรัชญา Kripke เขียนบทความหลายชิ้นทั้งในเรื่องของอรรถศาสตร์ (semantics) และตรรกวิทยาแบบ modal logic ในขณะที่มีอายุเพียง 16 ปี และหนึ่งในผลงานด้านตรรกวิทยานั้นทำให้เขาได้รับจดหมายเชิญจากภาควิชา คณิตศาสตร์ของมหาวิทยาลัยฮาวาร์ด เชิญชวนให้เขาไปสมัครเป็นอาจารย์ ซึ่งเขาก็ได้เขียนตอบปฎิเสธไปว่า “แม่ผมบอกว่าให้ผมเรียนให้จบไฮสคูลและมหาวิทยาลัยเสียก่อนดีกว่า” และเมื่อเขาเรียนจบไฮสคูลเขาก็เลือกเรียนต่อที่ฮาร์วาร์ด Kripke ได้รับรางวัล Shock Prize ซึ่งเป็นรางวัลทางด้านปรัชญาที่เทียบได้กับรางวัลโนเบล ปัจจุบันเขาได้รับการยกย่องว่า เป็นปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลกที่ยังมีชีวิตอยู่
อันดับที่ 5. Aelita Andre : หนูน้อยที่มีผลงานภาพออกแสดงในแกลลอรี่มีชื่อเสียง ด้วยวัยเพียง 2 ขวบศิลปินแนว Abstract อายุเพียง 2 ขวบผู้นี้ได้กลายเป็นบุคคลที่ชาวออสเตรเลียกล่าวถึงเป็นอันมาก เมื่อผลงานของเธอได้ออกแสดงใน Brunswick Street Gallery ใน Melbourne’s Fitzroy Mark Jamieson ผู้อำนวยการของแกลลอรี่ดังกล่าวได้เห็นภาพที่ Nikka Kalashnikova นักถ่ายภาพคนหนึ่งที่มีงานแสดงในแกลลอรีนำมาให้ดูและเขาก็ชอบจนตกลงใจที่จะ จัดการแสดงภาพเหล่านั้น จนเมื่อได้มีการโฆษณาประชาสัมพันธ์งานในนิตยสารต่าง ๆ แล้ว เขาจึงได้ทราบว่าเจ้าของผลงาน คือลูกสาวของ Kalashnikova นั่นเอง และมีอายุเพียง 22 เดือน แม้ Jamieson รู้สึกอับอายไม่น้อย แต่ก็ตัดสินใจที่จะแสดงผลงานของหนูน้อยต่อไป
อันดับที่ 4. Cleopatra Stratan : นักร้องเด็กอายุเพียง 3 ขวบ มีรายได้ 1,000 ยูโรต่อเพลง (47,000-48,000 บาท)Clepotra เกิดเมื่อ 6 ตุลาคม 2002 ที่เมืองคีชีเนา ประเทศมอลโดวา เป็นลูกสาวของนักร้องเชื้อสายมอลโดวา-โรมาเนีย เธอเป็นนักร้องอายุน้อยที่สุดที่ประสบความสำเร็จด้วยอัลบั้มในปี 2006 ของเธอที่ชื่อว่า”At the age of 3″ และยังเป็นเจ้าของสถิติศิลปินอายุน้อยที่สุดที่เปิดการแสดงสดตลอด 2 ชั่วโมงต่อหน้าผู้ชมจำนวนมาก เป็นศิลปินเด็กที่ค่าตัวสูงสุด เป็นศิลปินอายุน้อยที่สุดที่จะได้รับรางวัล MTV และเป็นศิลปินที่อายุน้อยที่สุดที่มีเพลงติดชาร์ตอันดับหนึ่งในประเทศโรมาเนีย http://www.youtube.com/watch?v=GDq-E708lHU ( ลองเข้าไปฟังเพลงของเธอได้ ตามลิ้งค์ด้านบนเลยค่ะ ^^ )
อันดับที่ 3. Akrit Jaswal : ศัลยแพทย์อายุ 7 ขวบ Akrit Jaswal เป็นชาวอินเดีย และได้รับการขนานนามว่า “เด็กผู้ชายที่ฉลาดที่สุดในโลก” เพราะมี IQ ถึง 146 และได้รับการยอมรับว่าเป็นคนที่ฉลาดที่สุดในเด็กที่อายุเท่า ๆ กันในอินเดีย ประเทศที่มีประชากรนับพันล้านคน Akrit กลายเป็นจุดสนใจของสาธารณะในปี 2000 เมื่อเขาได้ทำการรักษาคนไข้คนแรกที่บ้านของเขาเองเมื่อมีอายุเพียง 7 ขวบ คนไข้เป็นเด็กผู้หญิงอายุ 8 ขวบ มีฐานะยากจนไม่มีเงินพอที่จะไปหาหมอได้ มือของเธอถูกไฟลวกทำให้นิ้วมือกำแน่นติดกัน Akrit ในตอนนั้นยังไม่ได้เรียนแพทย์อย่างเป็นทางการและยังไม่มีประสบการณ์ในการผ่า ตัดใด ๆ ทั้งสิ้น แต่เขาก็สามารถทำให้นิ้วมือของเด็กหญิงคลายออกมาได้และใช้มือได้เป็นปกติอีก ครั้ง ขณะนี้ Akrit กำลังเรียนปริญญาตรีวิทยาศาสตร์อยู่ที่ วิทยาลัย Chandigarh และเป็นนักศึกษาที่อายุน้อยที่สุดที่มหาวิทยาลัยอินเดียเคยรับเข้าเรียน
อันดับที่ 2. Gregory Smith: ผู้ได้รับการเสนอชื่อให้รับรางวัลโนเบลสาขาสันติภาพ เมื่ออายุ เพียง 12 ปี Gregory เกิดในปี 1990 อ่านหนังสือออกตั้งแต่อายุ 2 ขวบ และเข้าเรียนมหาวิทยาลัยเมื่ออายุ 10 ขวบ ความเป็นอัจฉริยะของเขานั้นยังไม่ได้ครึ่งของเรื่องราวของเด็กหนุ่มคนนี้ เมื่อเขาตัดสินใจออกเดินทางไปทั่วโลกเพื่อรณรงค์เรื่องสันติภาพและสิทธิ เด็ก Gregory Smith เป็นผู้ก่อตั้ง International Youth Advocates ซึ่งเป็นองค์กรที่ให้การสนับสนุนหลักการแห่งสันติภาพและความเข้าอกเข้าใจในระหว่างเยาวชนทั่วโลก เขาเคยได้พบกับผู้นำคนสำคัญอย่าง Bill Clinton และ Mikhail Gorbachev และยังเคยปฐกถาต่อหน้าที่ประชุม UN อีกด้วย จากการทำงานด้านมนุษยธรรมนี้ ทำให้เขาได้ถูกเสนอชื่อให้รับรางวัลโนเบลสาขาสันติภาพถึง 4 ครั้ง แต่ความสำเร็จครั้งล่าสุดที่เขาเพิ่งได้รับคือ…มีใบขับขี่เป็นของตัวเองได้ซะทีนั่นเอง
อันดับที่ 1. Kim Ung-Yong: เข้ามหาวิทยาลัยเมื่ออายุ 4 ขวบ จบปริญญาเอกตอนอายุ 15 และมี IQ สูงที่สุดในโลก Kim Ung-Yong เกิดในปี 1962 และอาจจะถือได้ว่าเป็นมนุษย์ที่ฉลาดที่สุดที่ยังมีชีวิตอยู่ โดย Guinness Book of World Records ได้บันทึกว่าเขามี IQ สูงที่สุดในโลกคือสูงกว่า 210 คิมอ่านภาษาญี่ปุ่น เกาหลี เยอรมัน และอังกฤษ ได้ตั้งแต่ 4 ขวบ ตอนวันเกิดครบ 5 ขวบ เขาก็สามารถแก้โจทย์แคลคิวลัส (differential and integral calculus) ที่ซับซ้อนได้ หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ได้ไปออกรายการทีวีญี่ปุ่นแสดงสามารถทางภาษาจีน สเปน เวียดนาม ตากาลอก เยอรมัน อังกฤษ ญี่ปุ่น และเกาหลี คิม เป็นนักเรียนรับเชิญในชั้นเรียนวิชาฟิสิกส์ที่มหาวิทยาลัย Hanyang ตั้งแต่อายุ 3 – 6 ขวบ พออายุ 7 ขวบ NASA ได้เชิญเขาไปอเมริกาและเข้าเรียนที่มหาวิทยาลัย Colorado ในปี 1974 จนได้ Ph.D ด้านฟิสิกส์ ตั้งแต่ก่อนที่เขาจะมีอายุครบ 15 เสียอีก ระหว่างที่เรียนมหาวิทยาลัยเขาก็เริ่มทำงานวิจัยที่ NASA ด้วย และทำต่อมาตลอดจนกระทั่งเขากลับเกาหลีในปี 1978 และได้ตัดสินใจเปลี่ยนสาขาจากฟิสิกส์ไปเป็นวิศวกรรมโยธาและได้ศึกษาจนได้รับ ปริญญาเอกอีกเช่นกัน
สถานีวิทยุท้องถิ่นได้เสนองานให้คำ ปรึกษาปัญหาชีวิตกับหนูน้อย Elaina เมื่อเธอโทร. เข้ามาให้คำแนะนำกับหญิงสาวคนหนึ่งที่โทร. มาปรึกษาสถานีเรื่องที่เธอถูกแฟนทิ้ง คำแนะนำง่าย ๆ ของ Elaina คือการบอกให้หญิงสาวผู้นั้นออกไปโยนโบว์ลิ่งกับเพื่อนและก็ดื่มนมสักแก้วนึง โต ๆ และนั่นทำให้เธอได้เวลาจัดรายการแก้ปัญหาชีวิตรายสัปดาห์จากสถานีจนได้รับความนิยมจากผู้ฟังนับพัน เธอรับปรึกษาตั้งแต่ปัญหาเรื่องจะทิ้งแฟนอย่างไร จะทำยังไงเมื่อเลิกกับแฟน ไปจนกระทั่งปัญหากลิ่นตัวของพี่น้องในบ้าน ครั้งหนึ่งได้มีคนฟังโทรศัพท์มาถาม Elaina ว่าทำยังไงเธอถึงจะได้แฟนของเธอกลับมา หนูน้อยบอกไปว่า ” ผู้ชายคนนั้นไม่มีค่าพอที่จะคร่ำครวญถึง ชีวิตคนเรามันสั้นเกินกว่าจะไปเศร้าโศกถึงผู้ชายแค่คนเดียว”
9. Willie Mosconi: เริ่มชีวิตนักบิลเลียดอาชีพเมื่ออายุเพียง 6 ขวบ William Joseph Mosconi หรือเจ้าของฉายา “Mr. Pocket Billiards” (pocket billiard = พูล) หนูน้อยจาก Philadelphia, Pennsylvania มีบิดาเป็นเจ้าของโต๊ะพูลแต่กลับไม่ยอมให้เขาเล่นพูล แต่ Willie ก็ไม่ยอมแพ้โดยเลี่ยงไปฝึกฝนด้วยหัวมันฝรั่งกับด้ามไม้กวาดเก่า ๆ ในครัวของแม่ ไม่นานนักพ่อของเขาก็ได้เห็นความเป็นอัจริยะ จึงได้จัดให้มีการแข่งขันท้าประลองเกิดขึ้น และ Willie ก็สามารถเอาชนะคู่แข่งที่มีอายุและประสบการณ์เหนือกว่าตนเองมากมายได้ ทั้ง ๆ ที่เขายัง ต้องยืนบนกล่องต่อขาเพื่อให้สูงถึงโต๊ะจนเล่นได้ก็ตาม ใน ปี 1919 ได้มีการจัดการแข่งขันระหว่างหนูน้อย Willie วัย 6 ขวบและแชมป์โลกอย่าง Ralph Greenleaf แม้ Greenleaf จะเป็นผู้ชนะแต่ Willie ก็เล่นได้ดีมากและทำให้เขาก้าวเข้าสู่วงการบิลเลียดอาชีพตั้งแต่บัดนั้น และในปี 1924 Willie ก็ได้เป็นแชมป์ straight pool (พูล 15 ลูก) เยาวชนรุ่นอายุไม่เกิน 11 ปี และมีงานเดินสายโชว์เทคนิคการเล่นอย่างสม่ำเสมอ ใน ช่วงปี 1941-1957 Willie ก็ได้ครองแชมป์ BCA (Billiard Congress of America) World Championship ถึง15 สมัย เป็นผู้ริเริ่มเทคนิคใหม่ ๆ ในการตีบิลเลียด สร้างสถิติมากมาย และยังช่วยทำให้กีฬาบิลเลียดกลายเป็นที่นิยมอีกด้วย ปัจจุบันเขาก็ยังเป็นเจ้าของสถิติสูงสุดในการตีลูกได้ติดต่อกัน ถึง 526 ลูกในการแข่งขัน Straight Pool
อันดับที่ 8. Fabiano Luigi Caruana: แกรนมาสเตอร์หมากรุกอายุน้อยที่สุด Fabiano หนุ่มน้อยสองสัญชาติ (อเมริกัน-อิตาลี) ปัจจุบันอายุ 16 ปี เขาได้เป็นแกรนมาสเตอร์ตั้งแต่ปี 2007 ตอนนั้นเขามีอายุเพีย 14 ปี 11 เดือน 20 วัน ถือได้ว่าอายุน้อยที่สุดในประวัติศาตร์ของอิตาลีและอเมริกา และเมื่อต้นเดือนเมษายนที่ผ่านมาสมาพันธ์หมากรุกโลก (World Chess Federation (FIDE)) ได้ประกาศว่า Fabiano นั้นมีอันดับโลกอยู่ที่ 2649 ทำให้ เขากลายเป็นนักหมากรุกที่มีอันดับสูงสุดสำหรับรุ่นอายุต่ำกว่า 18 ปี
อันดับที่ 7. Michael Kevin Kearney: รับปริญญาใบแรกเมื่ออายุ 10 ขวบและกลายเป็นเศรษฐีจากการเล่นเรียลลิตี้โชว์หนุ่มวัย 24 ผู้นี้เป็นที่รู้จักกันว่าเป็นผู้ที่เรียนจบมหาวิทยาลัยที่อายุน้อยที่สุดในโลก และเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัยเมื่ออายุเพียง 17 ในปี 2008 เขาชนะ้รางวัล 1 ล้านเหรียญสหรัฐจากการเล่นเกมโชว์ที่ชื่อว่า Who Wants to be a Millionaire? นอกจากนี้เขายังทำสถิติโลกไว้อีกหลายอย่าง Kearney เริ่มพูดคำแรกเมื่ออายุ 4 เดือน เมื่ออายุได้ 6 เดือน เขาบอกกับกุมารแพทย์ของเขาว่า “ผมติดเชื้อที่หูซ้ายฮะ” อายุ 10 เดือนก็เริ่มเรียนเขียนอ่าน อายุ 4 ขวบได้เข้าร่วมการทดสอบทางคณิตศาสตร์ของสถาบัน Johns Hopkins และได้คะแนนเต็ม เรียนจบไฮสคูลเมื่ออายุ 6 ขวบ และเข้าเรียนที่ Santa Rosa Junior College จนจบปริญญาเมื่ออายุ 10 ขวบ ในปี 2006 ชื่อเสียงของเขาดังไปทั่วโลกเมื่อเขาเล่นเกมออนไลน์ Gold Rush จนชนะและได้รางวัล 1 ล้านเหรียญเป็นคนแรก
อันดับที่ 6. Saul Aaron Kripke: Harvard( มหาวิทยาลัยอันดับ1 ของโลก) เชิญให้ไปสมัครเป็นอาจารย์ขณะที่ยังเรียนไฮสคูล Kripke เป็นลูกชายของพระแรบไบ เกิดที่นิวยอร์คและโตที่ Omaha รัฐ Nebraska เริ่มศึกษาพีชคณิตเมื่อตอนอยู่เกรด 4 และพอจบชั้นประถมก็เรียนรู้เรขาคณิตและแคลคิวลัสจนทะลุปรุโปร่ง และเริ่มหันไปให้ความสนใจกับปรัชญา Kripke เขียนบทความหลายชิ้นทั้งในเรื่องของอรรถศาสตร์ (semantics) และตรรกวิทยาแบบ modal logic ในขณะที่มีอายุเพียง 16 ปี และหนึ่งในผลงานด้านตรรกวิทยานั้นทำให้เขาได้รับจดหมายเชิญจากภาควิชา คณิตศาสตร์ของมหาวิทยาลัยฮาวาร์ด เชิญชวนให้เขาไปสมัครเป็นอาจารย์ ซึ่งเขาก็ได้เขียนตอบปฎิเสธไปว่า “แม่ผมบอกว่าให้ผมเรียนให้จบไฮสคูลและมหาวิทยาลัยเสียก่อนดีกว่า” และเมื่อเขาเรียนจบไฮสคูลเขาก็เลือกเรียนต่อที่ฮาร์วาร์ด Kripke ได้รับรางวัล Shock Prize ซึ่งเป็นรางวัลทางด้านปรัชญาที่เทียบได้กับรางวัลโนเบล ปัจจุบันเขาได้รับการยกย่องว่า เป็นปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลกที่ยังมีชีวิตอยู่
อันดับที่ 5. Aelita Andre : หนูน้อยที่มีผลงานภาพออกแสดงในแกลลอรี่มีชื่อเสียง ด้วยวัยเพียง 2 ขวบศิลปินแนว Abstract อายุเพียง 2 ขวบผู้นี้ได้กลายเป็นบุคคลที่ชาวออสเตรเลียกล่าวถึงเป็นอันมาก เมื่อผลงานของเธอได้ออกแสดงใน Brunswick Street Gallery ใน Melbourne’s Fitzroy Mark Jamieson ผู้อำนวยการของแกลลอรี่ดังกล่าวได้เห็นภาพที่ Nikka Kalashnikova นักถ่ายภาพคนหนึ่งที่มีงานแสดงในแกลลอรีนำมาให้ดูและเขาก็ชอบจนตกลงใจที่จะ จัดการแสดงภาพเหล่านั้น จนเมื่อได้มีการโฆษณาประชาสัมพันธ์งานในนิตยสารต่าง ๆ แล้ว เขาจึงได้ทราบว่าเจ้าของผลงาน คือลูกสาวของ Kalashnikova นั่นเอง และมีอายุเพียง 22 เดือน แม้ Jamieson รู้สึกอับอายไม่น้อย แต่ก็ตัดสินใจที่จะแสดงผลงานของหนูน้อยต่อไป
อันดับที่ 4. Cleopatra Stratan : นักร้องเด็กอายุเพียง 3 ขวบ มีรายได้ 1,000 ยูโรต่อเพลง (47,000-48,000 บาท)Clepotra เกิดเมื่อ 6 ตุลาคม 2002 ที่เมืองคีชีเนา ประเทศมอลโดวา เป็นลูกสาวของนักร้องเชื้อสายมอลโดวา-โรมาเนีย เธอเป็นนักร้องอายุน้อยที่สุดที่ประสบความสำเร็จด้วยอัลบั้มในปี 2006 ของเธอที่ชื่อว่า”At the age of 3″ และยังเป็นเจ้าของสถิติศิลปินอายุน้อยที่สุดที่เปิดการแสดงสดตลอด 2 ชั่วโมงต่อหน้าผู้ชมจำนวนมาก เป็นศิลปินเด็กที่ค่าตัวสูงสุด เป็นศิลปินอายุน้อยที่สุดที่จะได้รับรางวัล MTV และเป็นศิลปินที่อายุน้อยที่สุดที่มีเพลงติดชาร์ตอันดับหนึ่งในประเทศโรมาเนีย http://www.youtube.com/watch?v=GDq-E708lHU ( ลองเข้าไปฟังเพลงของเธอได้ ตามลิ้งค์ด้านบนเลยค่ะ ^^ )
อันดับที่ 3. Akrit Jaswal : ศัลยแพทย์อายุ 7 ขวบ Akrit Jaswal เป็นชาวอินเดีย และได้รับการขนานนามว่า “เด็กผู้ชายที่ฉลาดที่สุดในโลก” เพราะมี IQ ถึง 146 และได้รับการยอมรับว่าเป็นคนที่ฉลาดที่สุดในเด็กที่อายุเท่า ๆ กันในอินเดีย ประเทศที่มีประชากรนับพันล้านคน Akrit กลายเป็นจุดสนใจของสาธารณะในปี 2000 เมื่อเขาได้ทำการรักษาคนไข้คนแรกที่บ้านของเขาเองเมื่อมีอายุเพียง 7 ขวบ คนไข้เป็นเด็กผู้หญิงอายุ 8 ขวบ มีฐานะยากจนไม่มีเงินพอที่จะไปหาหมอได้ มือของเธอถูกไฟลวกทำให้นิ้วมือกำแน่นติดกัน Akrit ในตอนนั้นยังไม่ได้เรียนแพทย์อย่างเป็นทางการและยังไม่มีประสบการณ์ในการผ่า ตัดใด ๆ ทั้งสิ้น แต่เขาก็สามารถทำให้นิ้วมือของเด็กหญิงคลายออกมาได้และใช้มือได้เป็นปกติอีก ครั้ง ขณะนี้ Akrit กำลังเรียนปริญญาตรีวิทยาศาสตร์อยู่ที่ วิทยาลัย Chandigarh และเป็นนักศึกษาที่อายุน้อยที่สุดที่มหาวิทยาลัยอินเดียเคยรับเข้าเรียน
อันดับที่ 2. Gregory Smith: ผู้ได้รับการเสนอชื่อให้รับรางวัลโนเบลสาขาสันติภาพ เมื่ออายุ เพียง 12 ปี Gregory เกิดในปี 1990 อ่านหนังสือออกตั้งแต่อายุ 2 ขวบ และเข้าเรียนมหาวิทยาลัยเมื่ออายุ 10 ขวบ ความเป็นอัจฉริยะของเขานั้นยังไม่ได้ครึ่งของเรื่องราวของเด็กหนุ่มคนนี้ เมื่อเขาตัดสินใจออกเดินทางไปทั่วโลกเพื่อรณรงค์เรื่องสันติภาพและสิทธิ เด็ก Gregory Smith เป็นผู้ก่อตั้ง International Youth Advocates ซึ่งเป็นองค์กรที่ให้การสนับสนุนหลักการแห่งสันติภาพและความเข้าอกเข้าใจในระหว่างเยาวชนทั่วโลก เขาเคยได้พบกับผู้นำคนสำคัญอย่าง Bill Clinton และ Mikhail Gorbachev และยังเคยปฐกถาต่อหน้าที่ประชุม UN อีกด้วย จากการทำงานด้านมนุษยธรรมนี้ ทำให้เขาได้ถูกเสนอชื่อให้รับรางวัลโนเบลสาขาสันติภาพถึง 4 ครั้ง แต่ความสำเร็จครั้งล่าสุดที่เขาเพิ่งได้รับคือ…มีใบขับขี่เป็นของตัวเองได้ซะทีนั่นเอง
อันดับที่ 1. Kim Ung-Yong: เข้ามหาวิทยาลัยเมื่ออายุ 4 ขวบ จบปริญญาเอกตอนอายุ 15 และมี IQ สูงที่สุดในโลก Kim Ung-Yong เกิดในปี 1962 และอาจจะถือได้ว่าเป็นมนุษย์ที่ฉลาดที่สุดที่ยังมีชีวิตอยู่ โดย Guinness Book of World Records ได้บันทึกว่าเขามี IQ สูงที่สุดในโลกคือสูงกว่า 210 คิมอ่านภาษาญี่ปุ่น เกาหลี เยอรมัน และอังกฤษ ได้ตั้งแต่ 4 ขวบ ตอนวันเกิดครบ 5 ขวบ เขาก็สามารถแก้โจทย์แคลคิวลัส (differential and integral calculus) ที่ซับซ้อนได้ หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ได้ไปออกรายการทีวีญี่ปุ่นแสดงสามารถทางภาษาจีน สเปน เวียดนาม ตากาลอก เยอรมัน อังกฤษ ญี่ปุ่น และเกาหลี คิม เป็นนักเรียนรับเชิญในชั้นเรียนวิชาฟิสิกส์ที่มหาวิทยาลัย Hanyang ตั้งแต่อายุ 3 – 6 ขวบ พออายุ 7 ขวบ NASA ได้เชิญเขาไปอเมริกาและเข้าเรียนที่มหาวิทยาลัย Colorado ในปี 1974 จนได้ Ph.D ด้านฟิสิกส์ ตั้งแต่ก่อนที่เขาจะมีอายุครบ 15 เสียอีก ระหว่างที่เรียนมหาวิทยาลัยเขาก็เริ่มทำงานวิจัยที่ NASA ด้วย และทำต่อมาตลอดจนกระทั่งเขากลับเกาหลีในปี 1978 และได้ตัดสินใจเปลี่ยนสาขาจากฟิสิกส์ไปเป็นวิศวกรรมโยธาและได้ศึกษาจนได้รับ ปริญญาเอกอีกเช่นกัน
วันเสาร์ที่ 18 กันยายน พ.ศ. 2553
The Little Prince
The Little Prince (French: Le Petit Prince), published in 1943, is French aviator Antoine de Saint-Exupéry's most famous novella. Saint-Exupéry wrote it while living in the United States. It has been translated into more than 190 languages and has sold more than 80 million copies,[1][2] making it the biggest selling French-language book and one of the best selling books ever.
An earlier memoir by the author recounts his aviation experiences in the Saharan desert. He is thought to have drawn on these same experiences for use as plot elements in The Little Prince. Saint-Exupéry's novella has been adapted to various media over the decades, including stage, screen and operatic works
An earlier memoir by the author recounts his aviation experiences in the Saharan desert. He is thought to have drawn on these same experiences for use as plot elements in The Little Prince. Saint-Exupéry's novella has been adapted to various media over the decades, including stage, screen and operatic works
Plot
The little prince, drawn by Saint Exupéry himself, chapter II
The narrator's point of view is interwoven in the first nine chapters and he makes alternating use of first person, second person, and third person narrative styles. In the first chapter, we meet the narrator who, as a young boy, uses his imagination to draw pictures. But, when he shows them to the adults, they spurn them, and he quickly decides to abandon his drawing and grow up. As such, he decides to become a pilot, which eventually leads to his crash in the Sahara desert and his meeting with the Prince.
The prince asks the narrator to draw a sheep. Not knowing how to draw a sheep, the narrator shows the prince a picture that he had previously drawn: a boa with an elephant in its stomach (a drawing which previous viewers mistook for a hat). "No! No!" exclaims the prince. "I don't want a boa constrictor from the inside or outside. I want a sheep!" He tries a few sheep drawings, which the prince rejects. Finally he draws a box, which he explains has the sheep inside. The prince, who can see the sheep inside the box just as well as he can see the elephant in the boa, says "That's perfect."
The home asteroid or "planet" of the little prince is introduced. His asteroid (planet) is the size of a house and named B612, which has three volcanoes (two active, and one dormant) and a rose, among various other objects. The actual naming of the asteroid B612 is an important concept in the book that illustrates the fact that adults will only believe a scientist who is dressed or acts the same way as they do. According to the book, the asteroid was sighted by a Turkish astronomer in 1909 who had then made a formal demonstration of asteroid B612 to the International Astronomical Congress. "No one had believed him on account of the way he was dressed." Then, a Turkish dictator forced him and his people to dress like Europeans. He went again with his new European style dress to present asteroid B612 to the International Astronomical Congress and they fully believed him and this time credited him with the work.
The prince spends his days caring for his "planet", pulling out the baobab trees that are constantly trying to take root there. The trees will make his little planet turn to dust if they are not removed. Throughout the book he is taught to be patient and to do hard work to keep his "planet" in order. The prince falls in love with a rose that takes root in his planet, who returns his love but is unable to express it due to her own pettiness.
The prince leaves to see what the rest of the universe is like, and visits six other asteroids (numbered from 325 to 330) each of which is inhabited by an adult who is foolish in his own way:
The King who can "control" the stars, but only by ordering them to do what they would do anyway. He then relates this to his human subjects; it is the citizens' duty to obey, but only if the king's demands are reasonable. He orders the prince to leave as his ambassador.
The Conceited Man who wants to be admired by everyone, but lives alone on his planet. He cannot hear anything that is not a compliment.
The Drunkard/Tippler who drinks to forget that he is ashamed of drinking.
The Businessman, chapter 13
The Businessman who is constantly busy counting the stars he thinks he owns. He wishes to use them to buy more stars. The prince then goes on to define property. The prince owns the flower and volcanoes on his planet because he cares for them and they care for him, but because one cannot maintain the stars or be of use to them, he argues, the Businessman cannot own them.
The Lamplighter who lives on an asteroid which rotates once a minute. Long ago, he was charged with the task of lighting the lamp at night and extinguishing it in the morning. At that point, the asteroid revolved at a reasonable rate, and he had time to rest. As time went on, the rotation sped up. Refusing to turn his back on his work, he now lights and extinguishes the lamp once a minute, getting no rest. The prince empathizes with the Lamplighter, the only adult he has met who cares about something other than himself.
The Geographer who spends all of his time making maps, but never leaves his desk to examine anywhere (even his own planet), considering that is the job of an explorer. The Geographer is in any case very doubting of any explorer's character and would most likely disregard the report. He does not trust things he has not seen with his own eyes, yet will not leave his desk. Out of professional interest, the geographer asks the prince to describe his asteroid. The prince describes the volcanoes and the rose. "We don't record flowers," says the geographer, "because they are only ephemeral". The prince is shocked and hurt to learn that his flower will someday be gone. The geographer then recommends that he visit the Earth.
[edit] The Visit to Earth
Chapter 16 begins: "So then the seventh planet was the Earth." On the Earth, he starts out in the desert and meets a snake that claims to have the power to return him to his home planet (A clever way to say that he can kill people, thus whomever he touches, he can "send back to the land from whence he came.") The prince meets a desert-flower, who, having seen a caravan pass by, tells him that there are only a handful of men on Earth and that they have no roots, which lets the wind blow them around making life hard on them. The little prince climbs the highest mountain he has ever seen. From the top of the mountain, he hopes he will see the whole planet and find people, but he sees only a desolate, craggy landscape. When the prince calls out, his echo answers him, and he mistakes it for the voices of humans. He thinks Earth is unnecessarily sharp and hard, and he finds it odd that the people of Earth only repeat what he says to them.
Eventually, the prince comes upon a whole row of rosebushes, and is downcast because he thought that his rose was the only one in the whole universe. He begins to feel that he is not a great prince at all, as his planet contains only three tiny volcanoes and a flower he now thinks of as common. He lies down in the grass and weeps.
Chapter 21: is the author's statement about human love in that the prince then meets and tames a fox, who explains to the prince that his rose is unique and special, because she is the one whom he loves. He also explains that in a way he has tamed the flower, as she has tamed him, and that this is why he now feels responsible for her.
Chapter 22–23: The prince then meets a railway switchman and a merchant who provide further comments on the ridiculousness and absurdity of much of the human condition. The switchman tells the prince how passengers constantly rush from one place to another aboard trains, never satisfied with where they are and not knowing what they are after, only the children amongst them bothering to look out of the windows. The merchant tells the prince about his product, a pill which eliminates thirst and is therefore very popular, saving people fifty-three minutes a week; the prince replies that he would use the time to walk and find fresh water.
Chapter 24: the narrator's point of view changes again from third person to first person. The narrator is dying of thirst, but then he and the prince find a well. After some thought, the prince bids an emotional farewell to the narrator, explaining to him that while it will look as though he has died, he has not, but rather that his body is too heavy to take with him to his planet. He tells the narrator that it was wrong of the narrator to come and watch, as it will make him sad. The narrator, at this point, is so devastated with grief, as he realizes what will inevitably happen, that he can barely speak. He tries to commit to not leaving the prince's side. The prince allows the snake to bite him and the next morning, when the narrator looks for the prince, he finds the boy's body has disappeared. The story ends with a portrait of the landscape where the meeting of the prince and the narrator took place and where the snake took the prince's life. The picture is deliberately vague but the narrator also makes a plea that anyone encountering a strange child in that area who refuses to answer questions should contact the narrator immediately.
The little prince is represented as having been on Earth for one year, and the narrator ends the story six years after he is rescued from the desert.
[edit] Inspiration
In The Little Prince, Saint-Exupéry talks about being stranded in the desert beside a crashed aircraft. This account clearly draws on his own experience in the Sahara, an ordeal he described in detail in his book Wind, Sand and Stars.
On December 30, 1935 at 14:45, after 18 hours and 36 minutes in the air, Saint-Exupéry, along with his navigator André Prévot, crashed in the Libyan Sahara desert. They were attempting to break the record for the Paris-to-Saigon flight and win a prize of 150,000 francs. Their plane was a Caudron C-600 Simoun n° 7042 (serial F-ANRY). The crash site is thought to have been located in the Wadi Natrum. Both survived the crash, only to face rapid dehydration. Their maps were primitive and ambiguous. Lost in the desert with a few grapes, a single orange, and some wine, the pair had only one day's worth of liquid. After the first day, they had nothing. They both began to see mirages, which were quickly followed by more vivid hallucinations. Between the second and the third day, they were so dehydrated that they stopped sweating altogether. Finally, on the fourth day, a Bedouin on a camel discovered them and administered a native rehydration treatment that saved Saint-Exupéry and Prévot's lives.
In the desert, Saint-Exupéry had met a fennec (desert sand fox), which most likely inspired him to create the fox character in the book. In a letter written to his sister Didi from Cape Juby in 1918, he tells her about raising a fennec that he adored.
Patachou, Petit Garçon, by Tristan Derème, is another probable influence for The Little Prince.[citation needed]
Antoine may have drawn inspiration for the little prince's appearance from himself as a youth. Friends and family would call him "le Roi-Soleil" ("Sun King"), due to his golden curly hair.
The little prince's reassurance to the Pilot that his dying body is only an empty shell resembles the last words of Antoine's younger brother François: "Don't worry. I'm all right. I can't help it. It's my body" (Airman's Odyssey).
[edit] Translations
Translations exist in many languages. It is often used as a beginner's book for French language students.
Katherine Woods' classic English version (1943) was later joined by other English translations, as her original version was shown to have several mistakes.[5][6] As of 2009[update], four such additional translations[7] have been published:
T.V.F. Cuffe (ISBN 0-14-118562-7, 1st ed. 1995)
Irene Testot-Ferry (ISBN 0-7567-5189-6, 1st ed. 1995)
Alan Wakeman (ISBN 1-86205-066-X, 1st ed. 1995)
Richard Howard (ISBN 0-15-204804-9, 1st ed. 2000)
Each of these translators approaches the essence of the original, each with their own style and focus.[8][9]
Since its publication the book has been translated into over 180 languages, including Congolese and Sardinian. In 2005, the book was translated into Toba, an indigenous language of northern Argentina, as So Shiyaxauolec Nta'a. It was the first book translated into this language since the New Testament Bible. Anthropologist Florence Tola commenting on the suitability of the work for Toban translation said there was "nothing strange [in that] the Little Prince speaks with a snake or a fox and travel[s] among the stars, it fits perfectly to the Toba mythology."[10] The book is one of few modern books to be translated into Latin, as Regulus Vel Pueri Soli Sapiunt.[11][12]
Sequels
In 1997, Jean-Pierre Davidts wrote what could be considered a sequel to The Little Prince, entitled Le petit prince retrouvé[13] (The Little Prince Returns). In this version, the narrator is a shipwrecked man who encounters the little prince on a lone island; the prince has returned to find help against a tiger who threatens his sheep.[14]
Another sequel titled The Return of the Little Prince was written by former actress Ysatis de Saint-Simone, niece of Consuelo de Saint Exupery.[15]
In spring 2007, "Les nouvelles aventures du petit prince" (The New Adventures of the Little Prince), was written by Katherine Pardue and Elisabeth Mitchell. It documents the search of a new flower for the little prince, because the sheep had eaten his rose.
Legacy
Astronomy
In 2003, a small asteroid moon, Petit-Prince (discovered in 1998), was named after The Little Prince. An asteroid discovered in 1993, 46610 Bésixdouze, which is French for "B six twelve", is a reference to the work. The asteroid's number, 46610, when converted from decimal to hexadecimal notation, is B612. B612 was the name of the asteroid the little prince lived on. A 1975 asteroid discovery, 2578 Saint-Exupéry, was named after the author of The Little Prince.
Museums and numismatics
There is The Museum of The Little Prince in Hakone, Japan, featuring outdoor squares and sculptures like the B 612 Asteroid, the Lamplighter Square, and a sculpture of the little prince. In the grounds, there is a large Little Prince Park: The Consuelo Rose Garden. But the main part of the museum is its indoor exhibition. Before France adopted the Euro as its currency, Saint-Exupéry and the little prince were on her 50 Franc banknote; the artwork was by Swiss designer Roger Pfund. Among the anticounterfeiting measures on the banknote was micro-printed text from Le Petit Prince, visible with a strong magnifying glass.[16]
In Gyeonggi-do, Korea, there is a French village (Petite France) that has adapted the story into the architecture and monuments. There are many sculptures of the characters, and it offers overnight housing in some of the French-style homes. Some exhibits feature the history of the Little Prince, and a chicken art gallery. A small amphitheatre is situated in the middle of the village for musicians and other performances. Visitors can also see where a famous Korean drama (Beethoven Virus) used a room as Kang Ma-Eh's office.[17][18]
The original autographed manuscript of The Little Prince is held by the Pierpont Morgan Library in Manhattan. The piece includes content that was struck through and therefore not published as part of the first edition. In addition to the manuscript, several watercolour illustrations by the author are held. They were not part of the first edition.
Adaptations
Main article: List of The Little Prince adaptations
Saint-Exupéry's novella has been adapted to various media over the decades. Richard Burton narrated a Grammy Award winning recording in 1974 and, in 2002, composer Riccardo Cocciante produced a French-language musical Le Petit Prince, which was later revived in Hong Kong, 2007.[19][20] Russian operatic composer Lev Knipper wrote a 3-part symphony in 1962–71, his skazka (‘tale’) entitled Malen′kiy prints (‘The Little Prince’), which was first performed in Moscow in 1978.[21] In film and television, Loewe and lyricist Lerner, together with director Stanley Donen, produced a film musical based on the story for Paramount Pictures in 1974, and, during the 1980s, The Adventures of the Little Prince, a Japanese anime series, was televised in Japan and North America.[22][23][24] In 2010, as microblogging became more popular, Librería Gandhi adapted the Spanish version of The Little Prince in Twitter [25]
[edit] In popular culture
The Little Prince was featured in an episode of Futurama, in which Dwight and Cubert had him as a customer on their paper route. He was later blasted off his planet, yelling "Au Revoir" as he floated off into space.
In the Alien Vs Predator/Witchblade/Darkness series Overkill in one panel the prince is seen as a keychain charm on Sara Pazzini's car keys.
The Little Prince was the original concept for what became Genesis' landmark work The Lamb Lies Down On Broadway.
The little prince, drawn by Saint Exupéry himself, chapter II
The narrator's point of view is interwoven in the first nine chapters and he makes alternating use of first person, second person, and third person narrative styles. In the first chapter, we meet the narrator who, as a young boy, uses his imagination to draw pictures. But, when he shows them to the adults, they spurn them, and he quickly decides to abandon his drawing and grow up. As such, he decides to become a pilot, which eventually leads to his crash in the Sahara desert and his meeting with the Prince.
The prince asks the narrator to draw a sheep. Not knowing how to draw a sheep, the narrator shows the prince a picture that he had previously drawn: a boa with an elephant in its stomach (a drawing which previous viewers mistook for a hat). "No! No!" exclaims the prince. "I don't want a boa constrictor from the inside or outside. I want a sheep!" He tries a few sheep drawings, which the prince rejects. Finally he draws a box, which he explains has the sheep inside. The prince, who can see the sheep inside the box just as well as he can see the elephant in the boa, says "That's perfect."
The home asteroid or "planet" of the little prince is introduced. His asteroid (planet) is the size of a house and named B612, which has three volcanoes (two active, and one dormant) and a rose, among various other objects. The actual naming of the asteroid B612 is an important concept in the book that illustrates the fact that adults will only believe a scientist who is dressed or acts the same way as they do. According to the book, the asteroid was sighted by a Turkish astronomer in 1909 who had then made a formal demonstration of asteroid B612 to the International Astronomical Congress. "No one had believed him on account of the way he was dressed." Then, a Turkish dictator forced him and his people to dress like Europeans. He went again with his new European style dress to present asteroid B612 to the International Astronomical Congress and they fully believed him and this time credited him with the work.
The prince spends his days caring for his "planet", pulling out the baobab trees that are constantly trying to take root there. The trees will make his little planet turn to dust if they are not removed. Throughout the book he is taught to be patient and to do hard work to keep his "planet" in order. The prince falls in love with a rose that takes root in his planet, who returns his love but is unable to express it due to her own pettiness.
The prince leaves to see what the rest of the universe is like, and visits six other asteroids (numbered from 325 to 330) each of which is inhabited by an adult who is foolish in his own way:
The King who can "control" the stars, but only by ordering them to do what they would do anyway. He then relates this to his human subjects; it is the citizens' duty to obey, but only if the king's demands are reasonable. He orders the prince to leave as his ambassador.
The Conceited Man who wants to be admired by everyone, but lives alone on his planet. He cannot hear anything that is not a compliment.
The Drunkard/Tippler who drinks to forget that he is ashamed of drinking.
The Businessman, chapter 13
The Businessman who is constantly busy counting the stars he thinks he owns. He wishes to use them to buy more stars. The prince then goes on to define property. The prince owns the flower and volcanoes on his planet because he cares for them and they care for him, but because one cannot maintain the stars or be of use to them, he argues, the Businessman cannot own them.
The Lamplighter who lives on an asteroid which rotates once a minute. Long ago, he was charged with the task of lighting the lamp at night and extinguishing it in the morning. At that point, the asteroid revolved at a reasonable rate, and he had time to rest. As time went on, the rotation sped up. Refusing to turn his back on his work, he now lights and extinguishes the lamp once a minute, getting no rest. The prince empathizes with the Lamplighter, the only adult he has met who cares about something other than himself.
The Geographer who spends all of his time making maps, but never leaves his desk to examine anywhere (even his own planet), considering that is the job of an explorer. The Geographer is in any case very doubting of any explorer's character and would most likely disregard the report. He does not trust things he has not seen with his own eyes, yet will not leave his desk. Out of professional interest, the geographer asks the prince to describe his asteroid. The prince describes the volcanoes and the rose. "We don't record flowers," says the geographer, "because they are only ephemeral". The prince is shocked and hurt to learn that his flower will someday be gone. The geographer then recommends that he visit the Earth.
[edit] The Visit to Earth
Chapter 16 begins: "So then the seventh planet was the Earth." On the Earth, he starts out in the desert and meets a snake that claims to have the power to return him to his home planet (A clever way to say that he can kill people, thus whomever he touches, he can "send back to the land from whence he came.") The prince meets a desert-flower, who, having seen a caravan pass by, tells him that there are only a handful of men on Earth and that they have no roots, which lets the wind blow them around making life hard on them. The little prince climbs the highest mountain he has ever seen. From the top of the mountain, he hopes he will see the whole planet and find people, but he sees only a desolate, craggy landscape. When the prince calls out, his echo answers him, and he mistakes it for the voices of humans. He thinks Earth is unnecessarily sharp and hard, and he finds it odd that the people of Earth only repeat what he says to them.
Eventually, the prince comes upon a whole row of rosebushes, and is downcast because he thought that his rose was the only one in the whole universe. He begins to feel that he is not a great prince at all, as his planet contains only three tiny volcanoes and a flower he now thinks of as common. He lies down in the grass and weeps.
Chapter 21: is the author's statement about human love in that the prince then meets and tames a fox, who explains to the prince that his rose is unique and special, because she is the one whom he loves. He also explains that in a way he has tamed the flower, as she has tamed him, and that this is why he now feels responsible for her.
Chapter 22–23: The prince then meets a railway switchman and a merchant who provide further comments on the ridiculousness and absurdity of much of the human condition. The switchman tells the prince how passengers constantly rush from one place to another aboard trains, never satisfied with where they are and not knowing what they are after, only the children amongst them bothering to look out of the windows. The merchant tells the prince about his product, a pill which eliminates thirst and is therefore very popular, saving people fifty-three minutes a week; the prince replies that he would use the time to walk and find fresh water.
Chapter 24: the narrator's point of view changes again from third person to first person. The narrator is dying of thirst, but then he and the prince find a well. After some thought, the prince bids an emotional farewell to the narrator, explaining to him that while it will look as though he has died, he has not, but rather that his body is too heavy to take with him to his planet. He tells the narrator that it was wrong of the narrator to come and watch, as it will make him sad. The narrator, at this point, is so devastated with grief, as he realizes what will inevitably happen, that he can barely speak. He tries to commit to not leaving the prince's side. The prince allows the snake to bite him and the next morning, when the narrator looks for the prince, he finds the boy's body has disappeared. The story ends with a portrait of the landscape where the meeting of the prince and the narrator took place and where the snake took the prince's life. The picture is deliberately vague but the narrator also makes a plea that anyone encountering a strange child in that area who refuses to answer questions should contact the narrator immediately.
The little prince is represented as having been on Earth for one year, and the narrator ends the story six years after he is rescued from the desert.
[edit] Inspiration
In The Little Prince, Saint-Exupéry talks about being stranded in the desert beside a crashed aircraft. This account clearly draws on his own experience in the Sahara, an ordeal he described in detail in his book Wind, Sand and Stars.
On December 30, 1935 at 14:45, after 18 hours and 36 minutes in the air, Saint-Exupéry, along with his navigator André Prévot, crashed in the Libyan Sahara desert. They were attempting to break the record for the Paris-to-Saigon flight and win a prize of 150,000 francs. Their plane was a Caudron C-600 Simoun n° 7042 (serial F-ANRY). The crash site is thought to have been located in the Wadi Natrum. Both survived the crash, only to face rapid dehydration. Their maps were primitive and ambiguous. Lost in the desert with a few grapes, a single orange, and some wine, the pair had only one day's worth of liquid. After the first day, they had nothing. They both began to see mirages, which were quickly followed by more vivid hallucinations. Between the second and the third day, they were so dehydrated that they stopped sweating altogether. Finally, on the fourth day, a Bedouin on a camel discovered them and administered a native rehydration treatment that saved Saint-Exupéry and Prévot's lives.
In the desert, Saint-Exupéry had met a fennec (desert sand fox), which most likely inspired him to create the fox character in the book. In a letter written to his sister Didi from Cape Juby in 1918, he tells her about raising a fennec that he adored.
Patachou, Petit Garçon, by Tristan Derème, is another probable influence for The Little Prince.[citation needed]
Antoine may have drawn inspiration for the little prince's appearance from himself as a youth. Friends and family would call him "le Roi-Soleil" ("Sun King"), due to his golden curly hair.
The little prince's reassurance to the Pilot that his dying body is only an empty shell resembles the last words of Antoine's younger brother François: "Don't worry. I'm all right. I can't help it. It's my body" (Airman's Odyssey).
[edit] Translations
Translations exist in many languages. It is often used as a beginner's book for French language students.
Katherine Woods' classic English version (1943) was later joined by other English translations, as her original version was shown to have several mistakes.[5][6] As of 2009[update], four such additional translations[7] have been published:
T.V.F. Cuffe (ISBN 0-14-118562-7, 1st ed. 1995)
Irene Testot-Ferry (ISBN 0-7567-5189-6, 1st ed. 1995)
Alan Wakeman (ISBN 1-86205-066-X, 1st ed. 1995)
Richard Howard (ISBN 0-15-204804-9, 1st ed. 2000)
Each of these translators approaches the essence of the original, each with their own style and focus.[8][9]
Since its publication the book has been translated into over 180 languages, including Congolese and Sardinian. In 2005, the book was translated into Toba, an indigenous language of northern Argentina, as So Shiyaxauolec Nta'a. It was the first book translated into this language since the New Testament Bible. Anthropologist Florence Tola commenting on the suitability of the work for Toban translation said there was "nothing strange [in that] the Little Prince speaks with a snake or a fox and travel[s] among the stars, it fits perfectly to the Toba mythology."[10] The book is one of few modern books to be translated into Latin, as Regulus Vel Pueri Soli Sapiunt.[11][12]
Sequels
In 1997, Jean-Pierre Davidts wrote what could be considered a sequel to The Little Prince, entitled Le petit prince retrouvé[13] (The Little Prince Returns). In this version, the narrator is a shipwrecked man who encounters the little prince on a lone island; the prince has returned to find help against a tiger who threatens his sheep.[14]
Another sequel titled The Return of the Little Prince was written by former actress Ysatis de Saint-Simone, niece of Consuelo de Saint Exupery.[15]
In spring 2007, "Les nouvelles aventures du petit prince" (The New Adventures of the Little Prince), was written by Katherine Pardue and Elisabeth Mitchell. It documents the search of a new flower for the little prince, because the sheep had eaten his rose.
Legacy
Astronomy
In 2003, a small asteroid moon, Petit-Prince (discovered in 1998), was named after The Little Prince. An asteroid discovered in 1993, 46610 Bésixdouze, which is French for "B six twelve", is a reference to the work. The asteroid's number, 46610, when converted from decimal to hexadecimal notation, is B612. B612 was the name of the asteroid the little prince lived on. A 1975 asteroid discovery, 2578 Saint-Exupéry, was named after the author of The Little Prince.
Museums and numismatics
There is The Museum of The Little Prince in Hakone, Japan, featuring outdoor squares and sculptures like the B 612 Asteroid, the Lamplighter Square, and a sculpture of the little prince. In the grounds, there is a large Little Prince Park: The Consuelo Rose Garden. But the main part of the museum is its indoor exhibition. Before France adopted the Euro as its currency, Saint-Exupéry and the little prince were on her 50 Franc banknote; the artwork was by Swiss designer Roger Pfund. Among the anticounterfeiting measures on the banknote was micro-printed text from Le Petit Prince, visible with a strong magnifying glass.[16]
In Gyeonggi-do, Korea, there is a French village (Petite France) that has adapted the story into the architecture and monuments. There are many sculptures of the characters, and it offers overnight housing in some of the French-style homes. Some exhibits feature the history of the Little Prince, and a chicken art gallery. A small amphitheatre is situated in the middle of the village for musicians and other performances. Visitors can also see where a famous Korean drama (Beethoven Virus) used a room as Kang Ma-Eh's office.[17][18]
The original autographed manuscript of The Little Prince is held by the Pierpont Morgan Library in Manhattan. The piece includes content that was struck through and therefore not published as part of the first edition. In addition to the manuscript, several watercolour illustrations by the author are held. They were not part of the first edition.
Adaptations
Main article: List of The Little Prince adaptations
Saint-Exupéry's novella has been adapted to various media over the decades. Richard Burton narrated a Grammy Award winning recording in 1974 and, in 2002, composer Riccardo Cocciante produced a French-language musical Le Petit Prince, which was later revived in Hong Kong, 2007.[19][20] Russian operatic composer Lev Knipper wrote a 3-part symphony in 1962–71, his skazka (‘tale’) entitled Malen′kiy prints (‘The Little Prince’), which was first performed in Moscow in 1978.[21] In film and television, Loewe and lyricist Lerner, together with director Stanley Donen, produced a film musical based on the story for Paramount Pictures in 1974, and, during the 1980s, The Adventures of the Little Prince, a Japanese anime series, was televised in Japan and North America.[22][23][24] In 2010, as microblogging became more popular, Librería Gandhi adapted the Spanish version of The Little Prince in Twitter [25]
[edit] In popular culture
The Little Prince was featured in an episode of Futurama, in which Dwight and Cubert had him as a customer on their paper route. He was later blasted off his planet, yelling "Au Revoir" as he floated off into space.
In the Alien Vs Predator/Witchblade/Darkness series Overkill in one panel the prince is seen as a keychain charm on Sara Pazzini's car keys.
The Little Prince was the original concept for what became Genesis' landmark work The Lamb Lies Down On Broadway.
วันอาทิตย์ที่ 5 กันยายน พ.ศ. 2553
THE SOCIAL CONTRACT
The Social Contract, Or Principles of Political Right (Du contrat social ou Principes du droit politique) (1762) by Jean-Jacques Rousseau, is the book in which Rousseau theorized about the best way in which to set up a political community in the face of the problems of commercial society which he had already identified in his Discourse on Inequality (1754).
Man is born free, and everywhere he is in chains.[1]
THE Sovereign, having no force other than the legislative power, acts only by means of the laws; and the laws being solely the authentic acts of the general will, the Sovereign cannot act save when the people is assembled.[2]
Every law the people has not ratified in person is null and void — is, in fact, not a law.[3]
The legislative power belongs to the people, and can belong to it alone.[4]
The Social Contract was a progressive work that helped inspire political reforms or revolutions in Europe, especially in France. The Social Contract argued against the idea that monarchs were divinely empowered to legislate; as Rousseau asserts, only the people, in the form of the sovereign, have that all powerful right.
The heart of the idea of the social contract may be stated simply: Each of us places his person and authority under the supreme direction of the general will, and the group receives each individual as an indivisible part of the whole... The form of government proposed by Rousseau is often dismissed as highly impractical, especially in the modern-world which contains such large populations, as the sheer number of people creates great logistical and practical difficulties in creating a system whereby every person can exercise their voice.
Man is born free, and everywhere he is in chains.[1]
THE Sovereign, having no force other than the legislative power, acts only by means of the laws; and the laws being solely the authentic acts of the general will, the Sovereign cannot act save when the people is assembled.[2]
Every law the people has not ratified in person is null and void — is, in fact, not a law.[3]
The legislative power belongs to the people, and can belong to it alone.[4]
The Social Contract was a progressive work that helped inspire political reforms or revolutions in Europe, especially in France. The Social Contract argued against the idea that monarchs were divinely empowered to legislate; as Rousseau asserts, only the people, in the form of the sovereign, have that all powerful right.
The heart of the idea of the social contract may be stated simply: Each of us places his person and authority under the supreme direction of the general will, and the group receives each individual as an indivisible part of the whole... The form of government proposed by Rousseau is often dismissed as highly impractical, especially in the modern-world which contains such large populations, as the sheer number of people creates great logistical and practical difficulties in creating a system whereby every person can exercise their voice.
Title page of a pirated edition of the Social Contract, probably printed in Germany [6]
The stated aim of the Social Contract is to determine whether there can be a legitimate political authority. In order to accomplish more and remove himself from the state of nature, man must enter into a Social Contract with others. In this social contract, everyone will be free because all forfeit the same amount of freedom and impose the same duties on all. Rousseau also argues that it is illogical for a man to surrender his freedom for slavery; and so, the participants must be free. Furthermore, although the contract imposes new laws, especially those safeguarding and regulating property, a person can exit it at any time (except in a time of need, for this is desertion), and is again as free as when he was born.
Rousseau posits that any administration, whatever form it takes, should be divided into two parts. First, there must be the sovereign (which Rousseau states must consist of the whole population) who represents the general will and is the legislative power within the state. The second division is that of the government, being distinct from the sovereign. This division must be since the sovereign cannot deal with particular matters (it is then acting as particular wills and not the general will — the sovereign is no longer whole and therefore ruined), like applications of the law. Therefore a government must be separate from that of the sovereign body.
Rousseau claims that the size of the territory to be governed often decides the nature of the government. Since a government is only as strong as the people, and this strength is absolute, the larger the territory the more strength the government must be able to exert over the populace. In his view, a monarchical government is able to wield the most power over the people since it has to devote less power to itself, while a democracy the least. In general, the larger the bureaucracy, the more power required for government discipline. Normally, this relationship requires the state to be an aristocracy or monarchy. It is important to note here that when Rousseau talks of aristocracy and monarchy he does not necessarily mean they are not a democracy in the sense we see it now - the aristocracy or monarch could be elected, being like Cabinet Governments or Presidents are today - when Rousseau uses the word democracy he refers to a direct democracy rather than a representative democracy like most democratic states have today. In light of all this, Rousseau argues that, like his native Geneva, small city-states are the form of nation in which freedom can best flourish. For any state large enough to require intermediaries between the people and the government, an elected aristocracy may be preferable, and in very large states a benevolent monarch; but even monarchical rule, to be legitimate, must be subordinate to the sovereign rule of law.
The stated aim of the Social Contract is to determine whether there can be a legitimate political authority. In order to accomplish more and remove himself from the state of nature, man must enter into a Social Contract with others. In this social contract, everyone will be free because all forfeit the same amount of freedom and impose the same duties on all. Rousseau also argues that it is illogical for a man to surrender his freedom for slavery; and so, the participants must be free. Furthermore, although the contract imposes new laws, especially those safeguarding and regulating property, a person can exit it at any time (except in a time of need, for this is desertion), and is again as free as when he was born.
Rousseau posits that any administration, whatever form it takes, should be divided into two parts. First, there must be the sovereign (which Rousseau states must consist of the whole population) who represents the general will and is the legislative power within the state. The second division is that of the government, being distinct from the sovereign. This division must be since the sovereign cannot deal with particular matters (it is then acting as particular wills and not the general will — the sovereign is no longer whole and therefore ruined), like applications of the law. Therefore a government must be separate from that of the sovereign body.
Rousseau claims that the size of the territory to be governed often decides the nature of the government. Since a government is only as strong as the people, and this strength is absolute, the larger the territory the more strength the government must be able to exert over the populace. In his view, a monarchical government is able to wield the most power over the people since it has to devote less power to itself, while a democracy the least. In general, the larger the bureaucracy, the more power required for government discipline. Normally, this relationship requires the state to be an aristocracy or monarchy. It is important to note here that when Rousseau talks of aristocracy and monarchy he does not necessarily mean they are not a democracy in the sense we see it now - the aristocracy or monarch could be elected, being like Cabinet Governments or Presidents are today - when Rousseau uses the word democracy he refers to a direct democracy rather than a representative democracy like most democratic states have today. In light of all this, Rousseau argues that, like his native Geneva, small city-states are the form of nation in which freedom can best flourish. For any state large enough to require intermediaries between the people and the government, an elected aristocracy may be preferable, and in very large states a benevolent monarch; but even monarchical rule, to be legitimate, must be subordinate to the sovereign rule of law.
วันจันทร์ที่ 23 สิงหาคม พ.ศ. 2553
สารทจีน
ตามปฏิทินจีนโบราณ เดือน 7 ถือเป็นเดือนสำคัญที่ลูกหลานจะแสดงความกตัญญูต่อบรรพบุรุษโดยพิธีเซ่นไหว้ หญิงที่แต่งงานแล้วต้องกลับมาเซ่นไหว้ที่บ้านเดิมต่อมาเรื่องนี้ได้ไปปะปนกับเรื่องของพระโมคคัลลานะ ที่ช่วยมารดาให้พ้นจากนรก จึงมีความเชื่อว่าเป็นเวลาที่ประตูนรกนั้นได้ถูกเปิด เพื่อให้บรรดาภูติผีออกเร่ร่อนตามสถานที่ต่างๆ ชาวจีนจะมีการเซ่นไหว้เพิ่มขึ้นมาอีกพิธีหนึ่ง คือ ในตอนเช้าจะเซ่นไหว้เจ้าที่ และเซ่นไหว้บรรพบุรุษ ตอนบ่ายจะเซ่นไหว้ผีไม่มีญาติ หรือบรรพบุรษต้นตระกูลของชาวจีน ที่ล่วงลับไปแล้วแต่ไม่มีลูกหลานสืบสกุล แต่ในบางแห่งก็นิยมไหว้ในตอนเช้าด้วยเช่นกัน ประเพณีนี้ได้ยึดถือปฏิบัติสืบทอดกันมายาวนาน...
ในรอบหนึ่งปีชาวจีนจะมีไหว้เจ้าใหญ่ 8 ครั้ง เรียกว่าไหว้ 8 เทศกาลโป๊ะโจ่ย การไหว้สารทจีนเป็นการไหว้ครั้งที่ 5 ตรงกับวันที่ 15 เดือน 7 ซึ่งถือกันว่าเป็นเดือนผี เป็นเดือนที่ประตูนรกปิดเปิด ให้ผีทั้งหลายมารับกุศลผลบุญได้ ตำราจีนหนึ่งกล่าวไว้ว่า วันที่ 15 เดือน 7 เป็นวันที่เช็งฮีไต๋ตี๋จะตรวจดูบัญชีวิญญาณคนตาย ส่งวิญญาณดีขึ้นสวรรค์ และส่งวิญญาณร้ายลงนรก ชาวจีนทั้งหลายรู้สึกสงสารวิญญาณร้าย จึงทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้ นรกจึงเปิดประตู เพื่อให้วิญญาณร้ายออกมารับกุศลผลบุญได้
การไหว้
การไหว้ในเทศกาลสารทจีนต่างจากการไหว้ในเทศกาลอื่นๆ ตรงที่แบ่งการไหว้ออกเป็น 3 ชุด ชุดแรก สำหรับไหว้เจ้าที่
จะไหว้ในตอนเช้า มีอาหารคาวหวาน ขนมไหว้ก็ใช้ ถ้วยฟู กุ้ยไช่ ซึ่งต้องมีสีแดงแต้มเป็นจุดเอาไว้ ส่วนขนมไหว้พิเศษที่ต้องมี ซึ่งเป็นประเพณีของสารทจีน คือ ขนมเข่ง ขนมเทียน นอกจากนั้นก็มีผลไม้ น้ำชา หรือเหล้าจีน และกระดาษเงิน กระดาษทอง
ชุดที่สอง สำหรับไหว้บรรพบุรุษ
คล้ายของไหว้เจ้าที่ พร้อมด้วยกับข้าวที่ บรรพบุรุษชอบ ตามธรรมเนียมต้องมีน้ำแกง หรือขนมน้ำใสๆ วางข้างชามข้าวสวย และน้ำชา จัดชุดตามจำนวนของบรรพบุรุษ ถ้าเป็นคนมีฐานะก็นิยมไหว้โหงวแซ คือมี เป็ด ไก่ หมู ตับ ปลา พร้อมด้วยกับข้าวอีกหลายอย่าง แล้วแต่ว่าจะจัดที่บรรพบุรุษชอบ หรือจะจัดแบบที่ลูกหลานคนที่ได้กินจริงชอบ แต่ตามธรรมเนียมการไหว้บรรพบุรุษ ต้องมีของน้ำสำหรับซดให้คล่องคอ จะเป็นน้ำแกงก็ได้ หรือเป็นขนม น้ำใส ๆ เช่น อี๊ (คือขนมบัวลอย) ก็ได้ วางเคียงกับชามข้าวสวยและน้ำชา ของหวานก็มี ขนมเข่ง ขนมเทียน ผลไม้ และกระดาษเงินกระดาษทอง ที่ขาดไม่ได้ก็คือ ขนมเข่ง ขนมเทียน ผลไม้ และกระดาษเงินกระดาษทอง
ชุดที่สาม สำหรับไหว้วิญญาณพเนจร ผีไม่มีญาติ ซึ่งไม่มีลูกหลานกราบไหว้ เรียกว่า ไป๊ฮ้อเฮียตี๋ หรือบางแห่งเรียกว่า ฮ้อเฮียตี๋
จะต้องไหว้นอกบ้าน ของไหว้มีทั้งของคาวหวาน กับผลไม้ตามต้องการ และที่พิเศษคือ มีข้าวหอมแบบจีนโบราณ คอปึ่ง เผือกนึ่งผ่าซีกเป็นเสี้ยวใส่ถาด เส้นหมี่ห่อใหญ่ เหล้า น้ำชา และกระดาษเงินกระดาษทองแบบเฉพาะ ที่เรียกว่า อ่วงแซจิว จัดทุกอย่างวางอยู่ด้วยกันสำหรับเซ่นไหว้
พิธีไหว้
การไหว้เจ้าที่ จะไหว้ก่อนในตอนเช้า เผากระดาษเงินกระดาษทองจนเรียบร้อย สายๆ จึงตั้งโต๊ะไหว้บรรพบุรุษและไหว้ฮ้อเฮียตี๋ บางบ้านนิยมไหว้ตอนบ่าย ถ้าไหว้พร้อมกัน ให้ตั้งโต๊ะแยกจากกัน แต่เผากระดาษเงินกระดาษทองร่วมกันได้
สำหรับการไหว้ขนมเข่งขนมเทียนในเทศกาลสารทจีนนี้ ที่เมืองจีนไม่มี ขนมที่ใช้ไหว้ที่เมืองจีนจะเป็นขนม 5 อย่าง เรียกว่า “โหงวเปี้ย” หรือ เรียกชื่อเป็นชุดว่า ปัง เปี้ย หมี่ มั่ว กี ปัง คือ ขนมทึงปัง เป็นขนมที่ทำจากน้ำตาล เปี้ย คือ ขนมหนึงเปี้ย คล้ายขนมไข่ หมี่ คือ ขนมหมี่เท้า ทำจากแป้งข้าวเจ้า ข้างในไส้เต้าซา มั่ว คือ ขนมทึกกี่ เป็นขนมข้าวพองสีแดง ตรงกลางมีไส้เป็นแผ่นบาง กี คือ ขนมทึงกี ทำเป็นชิ้นใหญ่ยาว เวลาจะกินต้องตัดเป็นชิ้นเล็กๆ
เนื่องจากที่เมืองไทยหาส่วนผสมที่ใช้ทำขนมทั้งห้านี้ไม่ได้ครบถ้วน จึงงดไป แล้วเปลี่ยนมาเป็นการไหว้ขนมเข่ง ขนมเทียน ในการไหว้เทศกาลสารทจีนแทน
ในรอบหนึ่งปีชาวจีนจะมีไหว้เจ้าใหญ่ 8 ครั้ง เรียกว่าไหว้ 8 เทศกาลโป๊ะโจ่ย การไหว้สารทจีนเป็นการไหว้ครั้งที่ 5 ตรงกับวันที่ 15 เดือน 7 ซึ่งถือกันว่าเป็นเดือนผี เป็นเดือนที่ประตูนรกปิดเปิด ให้ผีทั้งหลายมารับกุศลผลบุญได้ ตำราจีนหนึ่งกล่าวไว้ว่า วันที่ 15 เดือน 7 เป็นวันที่เช็งฮีไต๋ตี๋จะตรวจดูบัญชีวิญญาณคนตาย ส่งวิญญาณดีขึ้นสวรรค์ และส่งวิญญาณร้ายลงนรก ชาวจีนทั้งหลายรู้สึกสงสารวิญญาณร้าย จึงทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้ นรกจึงเปิดประตู เพื่อให้วิญญาณร้ายออกมารับกุศลผลบุญได้
การไหว้
การไหว้ในเทศกาลสารทจีนต่างจากการไหว้ในเทศกาลอื่นๆ ตรงที่แบ่งการไหว้ออกเป็น 3 ชุด ชุดแรก สำหรับไหว้เจ้าที่
จะไหว้ในตอนเช้า มีอาหารคาวหวาน ขนมไหว้ก็ใช้ ถ้วยฟู กุ้ยไช่ ซึ่งต้องมีสีแดงแต้มเป็นจุดเอาไว้ ส่วนขนมไหว้พิเศษที่ต้องมี ซึ่งเป็นประเพณีของสารทจีน คือ ขนมเข่ง ขนมเทียน นอกจากนั้นก็มีผลไม้ น้ำชา หรือเหล้าจีน และกระดาษเงิน กระดาษทอง
ชุดที่สอง สำหรับไหว้บรรพบุรุษ
คล้ายของไหว้เจ้าที่ พร้อมด้วยกับข้าวที่ บรรพบุรุษชอบ ตามธรรมเนียมต้องมีน้ำแกง หรือขนมน้ำใสๆ วางข้างชามข้าวสวย และน้ำชา จัดชุดตามจำนวนของบรรพบุรุษ ถ้าเป็นคนมีฐานะก็นิยมไหว้โหงวแซ คือมี เป็ด ไก่ หมู ตับ ปลา พร้อมด้วยกับข้าวอีกหลายอย่าง แล้วแต่ว่าจะจัดที่บรรพบุรุษชอบ หรือจะจัดแบบที่ลูกหลานคนที่ได้กินจริงชอบ แต่ตามธรรมเนียมการไหว้บรรพบุรุษ ต้องมีของน้ำสำหรับซดให้คล่องคอ จะเป็นน้ำแกงก็ได้ หรือเป็นขนม น้ำใส ๆ เช่น อี๊ (คือขนมบัวลอย) ก็ได้ วางเคียงกับชามข้าวสวยและน้ำชา ของหวานก็มี ขนมเข่ง ขนมเทียน ผลไม้ และกระดาษเงินกระดาษทอง ที่ขาดไม่ได้ก็คือ ขนมเข่ง ขนมเทียน ผลไม้ และกระดาษเงินกระดาษทอง
ชุดที่สาม สำหรับไหว้วิญญาณพเนจร ผีไม่มีญาติ ซึ่งไม่มีลูกหลานกราบไหว้ เรียกว่า ไป๊ฮ้อเฮียตี๋ หรือบางแห่งเรียกว่า ฮ้อเฮียตี๋
จะต้องไหว้นอกบ้าน ของไหว้มีทั้งของคาวหวาน กับผลไม้ตามต้องการ และที่พิเศษคือ มีข้าวหอมแบบจีนโบราณ คอปึ่ง เผือกนึ่งผ่าซีกเป็นเสี้ยวใส่ถาด เส้นหมี่ห่อใหญ่ เหล้า น้ำชา และกระดาษเงินกระดาษทองแบบเฉพาะ ที่เรียกว่า อ่วงแซจิว จัดทุกอย่างวางอยู่ด้วยกันสำหรับเซ่นไหว้
พิธีไหว้
การไหว้เจ้าที่ จะไหว้ก่อนในตอนเช้า เผากระดาษเงินกระดาษทองจนเรียบร้อย สายๆ จึงตั้งโต๊ะไหว้บรรพบุรุษและไหว้ฮ้อเฮียตี๋ บางบ้านนิยมไหว้ตอนบ่าย ถ้าไหว้พร้อมกัน ให้ตั้งโต๊ะแยกจากกัน แต่เผากระดาษเงินกระดาษทองร่วมกันได้
สำหรับการไหว้ขนมเข่งขนมเทียนในเทศกาลสารทจีนนี้ ที่เมืองจีนไม่มี ขนมที่ใช้ไหว้ที่เมืองจีนจะเป็นขนม 5 อย่าง เรียกว่า “โหงวเปี้ย” หรือ เรียกชื่อเป็นชุดว่า ปัง เปี้ย หมี่ มั่ว กี ปัง คือ ขนมทึงปัง เป็นขนมที่ทำจากน้ำตาล เปี้ย คือ ขนมหนึงเปี้ย คล้ายขนมไข่ หมี่ คือ ขนมหมี่เท้า ทำจากแป้งข้าวเจ้า ข้างในไส้เต้าซา มั่ว คือ ขนมทึกกี่ เป็นขนมข้าวพองสีแดง ตรงกลางมีไส้เป็นแผ่นบาง กี คือ ขนมทึงกี ทำเป็นชิ้นใหญ่ยาว เวลาจะกินต้องตัดเป็นชิ้นเล็กๆ
เนื่องจากที่เมืองไทยหาส่วนผสมที่ใช้ทำขนมทั้งห้านี้ไม่ได้ครบถ้วน จึงงดไป แล้วเปลี่ยนมาเป็นการไหว้ขนมเข่ง ขนมเทียน ในการไหว้เทศกาลสารทจีนแทน
วันศุกร์ที่ 20 สิงหาคม พ.ศ. 2553
Escargot
Plate of escargot, with tongs and fork.
Escargot is a dish of cooked land snails, usually served as an appetizer. The word is also sometimes applied to the living snails of those species which are commonly eaten.
Escargot, IPA: [ɛskaʁɡo], is the French word for snail. It is related to Occitan escaragol[1] and Catalan cargol, which, in turn, may derive from a pre-Roman word *karakauseli[2].
Not all species of snail are edible, but many are. Even among the edible species, the palatability of the flesh varies from species to species. In France, the species Helix pomatia is most often eaten. The "petit-gris" Helix aspersa is also eaten, as is Helix lucorum. Several additional species are popular in Europe; see heliciculture.
History
Snail shells have been found in archaeological excavations, an indication that snails have been eaten since prehistoric times [3][4] A number of archaeological sites around the Mediterranean have been excavated yielding physical evidence of culinary use of several species of snails utilized as escargot.[5] The Romans, in particular, are known to have considered escargot as an elite food, as noted in the writings of Pliny[disambiguation needed]. For example the species Otala lactea of edible snails has been recovered from Volubilis in present day Morocco.[6] This archaeological recovery is from an era of Roman Empire occupation of this provincial capital, which site was known to embody a very highly developed ancient civilization.
Preparation
Escargot cooked with garlic and parsley butter in a shell (with a €0.02 coin, approx 19 mm across, as a scale object)
Escargot cooked with garlic and parsley butter outside of its shell
In Western culture, typically the snails are removed from their shells, gutted, cooked (usually with garlic butter or chicken stock) and then poured back into the shells together with the butter and sauce for serving, often on a plate with several shell-sized depressions. Additional ingredients may be added such as garlic, thyme, parsley and pine nuts. Special snail tongs (for holding the shell) and snail forks (for extracting the meat) are also normally provided.
Like most molluscs, escargot is high in protein and low in fat content (if cooked without butter). It is estimated that escargot is 15% protein, 2.4% fat and about 80% water.
Heliciculture
Main article: Heliciculture
Because a typical snail diet includes decayed matter, carrion, and a wide variety of leaves, the contents of their stomachs can sometimes be toxic to humans. Therefore, before they are cooked, the snails are first prepared by purging them of the questionable contents of their digestive systems. The process used to accomplish this varies, but generally involves a combination of fasting and purging or simply feeding them on a wholesome replacement. The methods most often used can take several days. Farms producing Helix aspersa for sale exist in Europe and in the United States. Farm-raised snails are typically fed a diet of ground cereals.
See also
Snails in cuisine
Periwinkle
References
^ Merriam-Webster Collegiate Dictionary, Eleventh Edition
^ Diccionari Barcanova de la Llengua. Editorial Barcanova, 2004.
^ Prehistoric edible land snails in the circum-Mediterranean: the archaeological evidence., D. Lubell. In J-J. Brugal & J. Desse (eds.), Petits Animaux et Sociétés Humaines. Du Complément Alimentaire Aux Ressources Utilitaires. XXIVe rencontres internationales d'archéologie et d'histoire d'Antibes, pp. 77-98. Antibes: Éditions APDCA.
^ Are land snails a signature for the Mesolithic-Neolithic transition? In, M. Budja (ed.), Neolithic Studies 11. Documenta Praehistorica XXXI: 1-24. D. Lubell.
^ A. Eastham, Alastair Small, Michael Ross MacKinnon, Stephen G. Monckton, David S. Reese, Robert J. Buck (2002) The Excavations of San Giovanni Di Ruoti: The Faunal and Plant Remains, University of Toronto Press, 232 pages ISBN 080204865X
^ C. Michael Hogan, Volubilis, The Megalithic Portal, ed. Andy Burnham (2007) [1]
^ [-://www.dietaryfiberfood.com/snail-escargot.php Snail (escargot) nutritional value]
Snail shells have been found in archaeological excavations, an indication that snails have been eaten since prehistoric times [3][4] A number of archaeological sites around the Mediterranean have been excavated yielding physical evidence of culinary use of several species of snails utilized as escargot.[5] The Romans, in particular, are known to have considered escargot as an elite food, as noted in the writings of Pliny[disambiguation needed]. For example the species Otala lactea of edible snails has been recovered from Volubilis in present day Morocco.[6] This archaeological recovery is from an era of Roman Empire occupation of this provincial capital, which site was known to embody a very highly developed ancient civilization.
Preparation
Escargot cooked with garlic and parsley butter in a shell (with a €0.02 coin, approx 19 mm across, as a scale object)
Escargot cooked with garlic and parsley butter outside of its shell
In Western culture, typically the snails are removed from their shells, gutted, cooked (usually with garlic butter or chicken stock) and then poured back into the shells together with the butter and sauce for serving, often on a plate with several shell-sized depressions. Additional ingredients may be added such as garlic, thyme, parsley and pine nuts. Special snail tongs (for holding the shell) and snail forks (for extracting the meat) are also normally provided.
Like most molluscs, escargot is high in protein and low in fat content (if cooked without butter). It is estimated that escargot is 15% protein, 2.4% fat and about 80% water.
Heliciculture
Main article: Heliciculture
Because a typical snail diet includes decayed matter, carrion, and a wide variety of leaves, the contents of their stomachs can sometimes be toxic to humans. Therefore, before they are cooked, the snails are first prepared by purging them of the questionable contents of their digestive systems. The process used to accomplish this varies, but generally involves a combination of fasting and purging or simply feeding them on a wholesome replacement. The methods most often used can take several days. Farms producing Helix aspersa for sale exist in Europe and in the United States. Farm-raised snails are typically fed a diet of ground cereals.
See also
Snails in cuisine
Periwinkle
References
^ Merriam-Webster Collegiate Dictionary, Eleventh Edition
^ Diccionari Barcanova de la Llengua. Editorial Barcanova, 2004.
^ Prehistoric edible land snails in the circum-Mediterranean: the archaeological evidence., D. Lubell. In J-J. Brugal & J. Desse (eds.), Petits Animaux et Sociétés Humaines. Du Complément Alimentaire Aux Ressources Utilitaires. XXIVe rencontres internationales d'archéologie et d'histoire d'Antibes, pp. 77-98. Antibes: Éditions APDCA.
^ Are land snails a signature for the Mesolithic-Neolithic transition? In, M. Budja (ed.), Neolithic Studies 11. Documenta Praehistorica XXXI: 1-24. D. Lubell.
^ A. Eastham, Alastair Small, Michael Ross MacKinnon, Stephen G. Monckton, David S. Reese, Robert J. Buck (2002) The Excavations of San Giovanni Di Ruoti: The Faunal and Plant Remains, University of Toronto Press, 232 pages ISBN 080204865X
^ C. Michael Hogan, Volubilis, The Megalithic Portal, ed. Andy Burnham (2007) [1]
^ [-://www.dietaryfiberfood.com/snail-escargot.php Snail (escargot) nutritional value]
สมัครสมาชิก:
บทความ (Atom)
